Η ομιλία του Γιάννη Δραγασάκη στο ξεν.Imperial την Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου σε εκδήλωση που διοργάνωσε η ΝΕ Α Αθήνας του ΣΥΝ

Μέρος Α

Θα προσπαθήσω να θέσω ορισμένα θέματα προς συζήτηση γύρω από δυο πολύ σοβαρες διαστασεις της κρισης, που ειναι η κριση του ευρώ και η κριση του χρεους. Και τα δυο ειναι πολυ μεγαλα θεματα και βαρια, και επισης το δευτερο που θελω να πω εισαγωγικά, ειναι οτι απο συγκεντρωσεις που εχω πάει –ημουνα στο Βυρωνα προ ημερων και αλλού- ο κοσμος εχει βαλει παρα πολλα ερωτηματα, απο καθαρα πολιτικά μεχρι ερωτηματα πληροφορησης, γνωσης, τεχνικα ζητηματα, και πρεπει να τα συζητουμε όλα αυτα γιατι αυτό βοηθαει την πολιτικη σκέψη. Εννοειται οτι η παρουσια μου εδώ δεν εχει σκοπο να εκφωνησει την πολιτική της αριστεράς, αλλά στο μετρο που θα μπορεσω να βοηθησω, στο ποια μπορεί και πρεπει να ειναι η πολιτικη της αριστεράς, δεδομενου οτι τα θεματα που συζητούμε ειναι υπο εξελιξη και υπο διαμορφωση.

Σ’ότι αφορά το πρωτο θεμα, τα ερωτηματα ειναι παρα πολλά, αλλά μπορουμε ν’αρχισουμε από το ερωτημα: πού οφείλεται η κρίση του ευρώ, και όταν λέω ευρώ εννοώ την ΟΝΕ, ποιες οι βασικές αιτίες, ποια η σταση των βασικών πολιτικων δυναμεων της Ευρώπης, δλδ των συντηρητικών δυναμεων και των σοσιαλδημοκρατικών απ΄εναντι στην κριση αυτή, ποια τα εναλλακτικά σχεδια, αν μπορούμε να τα σκιαγραφήσουμε, τα εναλλακτικά σχεδια που εμφανιζονται για την Ευρώπη, και πως τα αξιολογουμε από την μερια της αριστεράς, και τέλος βέβαια ποιο ειναι το αριστερό σχέδιο –αν μπορούμε να το πούμε έτσι- για την Ευρώπη.

Η κριση του ευρώ, -ειναι πια προφανές- δεν ευθυνονται γι αυτήν ούτε οι αδυναμες οικονομιες της Ευρώπης ούτε οι «σπάταλοι λαοί». Σας καλώ να θυμηθούμε ολοι μαζι πριν απο ενα χρόνο τέτοιες μερες τι λεγόταν και από τον κο Τρισέ και από την κα Μέρκελ, ότι δεν υπάρχει κριση του ευρώ το οποίο ειναι ισχυρό νομισμα, ότι το προβλημά μας ειναι η διεφθαρμένη και αναξιόπιστη Ελλάδα και ορισμενες άλλες οικονομιες. Σημερα εχει φανει οτι το προβλημα ειναι ο νεοφιλελευθερος χαρακτήρας και οι βασεις πανω στις οποιες οικοδομηθηκε το ευρώ, το οποίο κτιστηκε με την παραδοχή οτι δεν συμβαινουν κρισεις στον καπιταλισμό αλλά και αν συμβούν οι αγορες από μονες τους επιλυουν τις κρισεις. Το δευτερο σεναριο πανω στο οποίο κτιστηκε το ευρώ, ο ανταγωνισμός, ότι εν πάσει περιπτώσει αν μια χώρα εχει προβλημα, θα μειωσει τους μισθούς, θα μειωσει τους φορους προς το κεφαλαιο, θα συρρικνωσει το κοινωνικό κράτος κι έτσι θα αντιμετωπισει τα προβλήματα, και μετά από λίγο μια άλλη χωρα που θα εχει το ιδιο προβλημα θα κανει το ίδιο. Με αυτον τον τροπο λοιπόν, το ευρώ, όπως στηθηκε, ενσωματώνει ενα μηχανισμό εσωτερικού κοινωνικου, μισθολογικου και φορολογικου ανταγωνισμού. Το συμπερασμα λοιπον ειναι οτι πρωτη και βασική αιτια για την κριση του ευρώ, είναι η ιδρυση του ευρώ, ο χαρακτηρας του, το πως ιδρυθηκε το ενιαίο νόμισμα. Η δευτερη βασικη αιτια ηταν η επιλογή που εληφθη το φθινοπωρο του 2009, μετα δλδ που ξεσπασε η κρίση, στις συνοδους κορυφής που εγιναν τοτε, του G20, τον Οκτωβριο με την επιμονη της Μερκελ ότι «στην Ευρώπη για την κριση ο καθενας μονος του». Μα αυτο ηταν καθοριστικο, γιατί οταν μια χωρα –όλες οι χωρες που είμαστε στην ευρωζωνη, εχουμε εκχωρησει μια σειρά από λειτουργιες, πολιτικες και εξουσιες στην ευρωζωνη-δεν μπορεις μετά να λες «ο καθενας μόνος του» όταν το εθνικό νομισμα εχει εκχωρηθει και υπάρχει το ευρω. Αρα αυτο συνεβαλε στην κρίση. Η τριτη αιτία βεβαιως, είναι η επιλογη να αντιμετωπιστει η κριση με σκληρη λιτοτητα, συρρικνωση του κοινωνικου κρατους και με τις λεγομενες διαρθρωτικές αλλαγές που ειναι η περαιτερω αποδιαρθρωση των εργασιακων σχεσεων. Η στηριξη των τραπεζων –μαλλον η επιλεκτικη κρατικη παρεμβαση-με τεραστια ποσά, και αλλων κλαδων της οικονομιας χωρις να εφαρμοστούν πολιτικες αναπτυξης, αναζωογόνησης της οικονομιας και της απασχόλησης και χωρις να εφαρμοστουν αναδιανεμητικες πολιτικες, ειχε ως αποτελεσμα η χρηματοπιστωτική κριση να μετασχηματιστεί σε δημοσιονομική κριση δεδομένου οτι τα ελλειματα και τα χρεη αυξηθηκαν. Και δεν είναι παράλογο που η πρωτη χωρα που εζησε το προβλημα ηταν η Ελλάδα, δεδομενου οτι εμεις ειχαμε υψηλο χρεος και πριν την κριση, αλλά μετά ακολουθησαν και οι αλλες χωρες και η Ελλάδα ηταν η κορυφή του παγόβουνου.Συμπερασμα βασικό νομιζω ειναι, έστω από αυτη τη συνοπτική αναφορά, ‘οτι η εξοδος από την κριση απαιτεί όχι απλώς καποιες επιδιορθωσεις αλλά απαιτεί μια αναθεμελιωση του ευρώ. Ένα νεο σχεδιο το οποίο θα στηριζεται όχι στις αρχες του νεοφιλελευθερισμού και του ανταγωνισμού, αλλά στις αρχες της αλληλέγγυας συνεργασίας.

Ποια ειναι η απάντηση των βασικων συντηρητικών δυναμεων της Ευρώπης όπως αυτες εκπροσωπουνται από την κα Μέρκελ και τον Σαρκοζύ: Είναι σε εξελιξη μια σειρα διαδικασιες στην ΕΕ οι οποιες συνοψιζονται σε 4 κεφάλαια: α) αυστηροποίηση του συμφωνου σταθερότητας -δλδ ενώ το συμφωνο αυτό χρεοκόπησε διοτι καμμιά χωρα δεν μπορούσε να τηρησει τους κανονες του, η κατευθυνση ειναι περαιτερω αυστηροποίηση του συμφωνου σταθεροτητας με ποινες κλπ. β) διαμορφωση νεου μηχανισμού ελέγχου –εποπτείας των λεγομενων μακροοικονομικών ισορροπιών όπου θα μπουν και τα εξωτερικά ελλείματα, τα ισοζυγια πληρωμων κλπ και πάλι εδω με την λογική της τιμωρίας, των κυρωσεων, ότι αν μια χωρα εχει ελλειματα θα πρεπει να μειωνει τους μισθους κλπ γ) είναι υπο συζητηση καποια μορφή μηχανισμου διαχειρισης των κρισεων και ελεγχόμενης πτωχευσης. δ) η συνταγματοποίηση όλων αυτών δλδ η προσπάθεια να θωρακιστεί και να συνταγματοποιηθεί να πάρει θεσμική μορφή το νεοφιλελευθερο αυτό πλαίσιο που σκιαγραφείται από αυτες τις κατευθυνσεις. Και βεβαιως ολα αυτά κινουνται σε μια στρατηγική η οποία βγαινει και παγκοσμια στρατηγικη, χαραχτηκε στη συνοδο του G20 τον Ιουνιο του 2010, η οποία λεει οτι η κριση αυτη –όπως ηδη ειπα- θα αντιμετωπιστεί με λιτοτητα, θα αντιμετωπιστει με συρρικνωση του κοινωνικού κρατους και με νεοφιλελευθερες διαρθρωτικές αλλαγές. Η κυριαρχη κατευθυνση στην Ευρώπη μπορουμε να πουμε οτι είναι μια κατευθυνση που λέει οτι η Γερμανια και οι αλλες ισχυρες δυναμεις θα στηριξουν το ευρώ, εφοσον ομως οι διαδικασιες και οι κανονες θα ειναι εντος του νεοφιλελευθερου πλαισιου και υπο την αυστηρη γερμανικη επιτηρηση. Αλλά αυτά θα μορφοποιηθουν εντος του Μαρτιου με τη συνοδο κορυφής που ετοιμαζεται.

Ποια ειναι η σταση της σοσιαλδημοκρατιας: των σοσιαλιστικων και σοσιαλδημοκρατικων κομματων της Ευρώπης. Πρωτον, εδω πρεπει να θυμησουμε ενα ιστορικό συναινεσεων δλδ τα σοσιαλδημοκρατικα κομματα απο τις αρχες της 10ετίας του ’90 είτε ειναι στην κυβερνηση είτε στην αντιπολιτευση, συγκυβερνούν, συνδιαμορφωνουν όλο αυτό το πλαίσιο. Εκεινο λοιπον που διαπιστώνουμε ως σημερα, ειναι οτι κατα βασιν η συναινεση συνεχιζεται παρα την κριση. Μπορουμε να διακρινουμε ορισμενους αξονες πάνω στους οποιους κινειται η πολιτικη και η τακτικη των σοσιαλιστικων και σοσιαλδημοκρατικών κομματων της Ευρωπης. Ο πρωτος αξονας ειναι η υιοθετηση διπλης γλωσσας: άλλα κανουν οταν ειναι στην κυβερνηση, αλλα λενε οταν ειναι στην αντιπολιτευση. Σημερα, δλδ, τα κομματα τα σοσιαλιστικά –κατ’όνομα- που ειναι στην κυβερνηση, Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, εφαρμοζουν την σκληρη, βαρβαρη λιτοτητα, εφαρμοζουν το μνημονιο στην ουσία, είτε με τροϊκα όπως στην Ελλάδα, είτε χωρίς τρόϊκα όπως γινεται στην Ισπανια και στην Πορτογαλία. ‘Οταν ειναι στην αντιπολιτευση λένε διάφορα: πχ πως η κυβερνηση εφαρμόζει την λιτοτητα, μιλανε για τις ανισοτητες κλπ. Το ίδιο έκανε το Πασοκ οταν ηταν αντιπολιτευση. Δευτερος άξονας: διπλή σταση απεναντι στην Αριστερά, κι αυτό να το προσεξουμε γιατί αφορά αμεσα και εμας στην Ελλάδα. Δηλαδή: από τη μια η γραμμή τους είναι –και το έχουν βγαλει και με επεξεργασιες διαφορων ινστιτούτων- οικειοποιηση αριστερών ιδεών, κλεψιμο αριστερών ιδεων-αποσπασματικών με ταυτοχρονη επιθεση στην Αριστερά. Εαν δειτε την τελευταια ομιλια του κου Παπανδρέου στην Κοιν.Ομάδα, από τη μια φτανει να οικειοποιείται ακομα και ιδεες κομμουνιστικες και από την αλλη θεωρεί την Αριστερά υπευθυνη για ό,τι συμβαίνει στη χώρα. Τι θελει το Πασοκ στην Ελλάδα; Θελει ένα κρατος που να υπερασπίζεται το «κοινό» και συνεχίζει ο Παπανδρέου. Η λεξη «κοινό» ειναι και μεσα στις προοδευτικές, λαϊκες λέξεις: social (σοσιαλιστικό) στα αγγλικά, common (κομμουνιστικό) κλπ.Απο την άλλη μερια η Αριστερά εγκαλειται για το χρεος στην Ελλάδα, για την κληρονομιά όπως λέει ο Παπ. ξεχνωντας ότι το 1981 το δημοσιο χρεος ηταν 220 ευρω κατα κεφαλή, και τωρα ειναι 27.000 ευρω κατα κεφαλή. Αυτη ειναι μια απο τις κληρονομιες του δικομματισμού που θα μας βαραίνουν. Η τριτη γραμμή ειναι η αναγνωριση –ο τριτος άξονας πάνω στον οποιο κινουνται τα σοσιαλδημοκρατικα κομματα, το γερμανικό και άλλα- επιμερους προβληματων του ευρώ, αναγνωριση επιμερους ελλειματων του ευρώ και της ΟΝΕ και προτασεις αποσπασματικες για εμβαλωματικες επιδιορθωσεις, και εδώ είναι το περιβοητο ευρωομολογο: μεχρι προσφατα δεν το ήξεραν, το φοβούνταν, δεν το ανεφεραν, τωρα ξαφνικά είναι η πανάκεια που θα λυσει ταχατες όλα τα προβληματα ενω ειναι ενα μετρο που υπο ορους και προϋποθεσεις αναλογα και πού θα ενταχθεί, μπορεί να παιξει θετικο ή και αρνητικο ρολο. Επομενως μπορουμε να χαρακτηρισουμε την σταση των σοσιαλιστικών/σοσιαλδημοκρατικών κομματων συνολικά οτι ειναι δημαγωγική και σε μερικες περιπτωσεις ακραία κυνικη. β) πληρης αδυναμια να δωσουν μια απαντηση στα θεμελιωδη προβληματα του ευρώ, γ) από τη δικη μας μερια –λεω εγώ- παρ’ολα αυτα, προσοχή, δεν πρεπει να υψωνονται σινικα τειχη και φραγμοι με τον κοσμο που ακολουθει τα κομματα αυτα, πολυ περισσοτερο σήμερα που και αυτός ο κοσμος πλήττεται απο την πολιτικη που ασκειται.

Μπορουμε τωρα, και με τη ρευστοτητα που υπάρχει, να διακρινουμε καποια σχεδια για το μελλον της Ευρωπης και της ΕΕ; Νομιζω οτι μπορουμε, με βαση τουλαχιστον τι συζητιεται στον διεθνη τυπο και στον διεθνη χωρο γενικοτερα. Να ξεχωρισουμε 3 σενάρια. Το πρωτο ειναι ένα σεναριο οικονομικης ομοιογενοποίησης της ευρωζωνης με βάση το γερμανικο εξαγωγικό μοντέλο. Δηλαδή να έχουμε ολοι πλεονασματα και να κανουμε ολοι εξαγωγες. Να έχουμε εξωστρεφή ανάπτυξη μεσω εξαγωγων. Το μοντελο αυτό δεν ειναι βιωσιμο διεθνως κατα την άποψη αρκετων οικονομολογων , και τη δική μου, γιατί οταν ολες οι χωρες εξαγουν, καποια πρεπει και να εισαγει. β) απο κοινωνικη άποψη σημαινει οτι αυτη η οικονομικη ομοιογενοποιηση με διαφορετικες εξειδικευσεις και παραδοσεις, μπορεί να γινει μονο με τεραστια κοινωνικη διαφοροποιηση, δλδ μεγαλη μειωση των μισθων, μεγαλη συρρικνωση του κοινωνικού κράτους γεγονος το οποιο θα αποδυναμωσει εν τελει το ευρώ και θα απονομιμοποιήσει την ΕΕ συνολικά. Αρα αυτό το σενάριο προς το οποίο πάνε οι εξελιξεις, δεν θα ειναι υπερβαση της κρισης, αλλά θα ειναι προϋπόθεση ενδεχομένως για ακομα μεγαλυτερες κρισεις και αδιεξοδα. Ένα δευτερο σεναριο το οποίο συζητείται ειναι –ας το ονομασουμε έτσι- μια θεσμοθετημενη διαφοροποιημενη παραγωγική εξειδικευση. Δλδ αναγνωριζεται οτι οι χωρες που αποτελούν την ευρωζωνη έχουν διαφορετικες οικονομικες δομες διαφορετικες οικονομικες δυνατοτητες αρα διαφορετικες παραγωγικές εξειδικευσεις. Αναγνωριζεται αυτό το γεγονος, γινεται συστατικό και παραδοχή οτι καποιες χωρες θα έχουν πλεονασματα, καποιες ελλείμματα, αυτό ομως το σεναριο για να γινει βιώσιμο θα πρεπει να συνοδευεται από ανακατανομες φορων ουτως ωστε να εξισορροπουνται αυτες οι ανισορροπιες. Απαιτεί δλδ αυτό το σεναριο για να υπαρξει και να ειναι βιωσιμο, θεσμους, ας το πουμε ομοσπονδιακού τυπου, χωρις κατ’αναγκη η ευρωζωνη να ειναι ομοσπονδία. Οι χωρες πχ που εχουν πλεονασματα να μεταφερουν πορους στις χωρες που εχουν ελλειμματα, να υπαρχει ισχυρός προϋπολογισμός που να δημιουργει κοινες υποδομες. Το τριτο σεναριο, ή το σεναριο του μικρού ευρώ, όπως λεγεται, υποστηριζεται από μειοψηφικές αλλά ισχυρες μεριδες του γερμανικου κυριως κεφαλαιου, και εκδηλωθηκε και με την υποστηριξη διαφορων οικονομολόγων οι οποίοι αντεδρασαν και εκαναν και προσφυγή στο ευρωπαϊκό συνταγματικό δικαστηριο ενάντια στην ενταξη της Γερμανιας στο ευρώ, επανερχονται αυτοί σήμερα και προπαγανδίζουν την ιδεα μιας ζώνης ευρώ που θα αποτελειται από μικρότερες χώρες που θα είναι βεβαιως πιο κοντα στο γερμανικό συστημα. Οι ιδιες δυναμεις προτεινουν την αποβολή από το ευρώ χωρών οι οποιες εχουν αδυναμες οικονομιες ειτε δεν μπορούν να ακολουθησουν τους κανονες –βλέπε Ελλαδα-.

Τι μπορουμε να πουμε γι αυτά τα σεναρια, από τη σκοπιά της Αριστεράς; Ότι προφανώς ειμαστε κατηγορηματικά αντιθετοι με το πρώτο σεναριο της γερμανικης ομοιογενοποιησης-ας το πω έτσι, το δευτερο μπορουμε να πούμε το σεναριο της θεσμοθετημενης διαφοροποιημένης παραγωγικης εξειδικευσης δεν ειναι βιωσιμο παρα μονο αν συνοδευτεί από μηχανισμούς αναδιανομης και αλληλεγγύης, μηχανισμους ομως που σημερα κανεις εκτος από την Αριστερά δεν τους προτείνει, και το τριτο σεναριο δλδ αυτο που οδηγεί ειτε στη διασπαση του ευρώ ειτε στη διαλυση της ευρωζωνης και στην αποβολή καποιων μελών, σε καμμια περιπτωση δεν μπορουμε να πουμε οτι αυτές οι παραλλαγές μπορουν να συμβιβαστούν με ένα αριστερό σχεδιο. Λέω δλδ οτι η εξοδος από το ευρώ, δεν μπορεί να ειναι αριστερη επιλογή τουλαχιστον με τις σημερινες συνθηκες που επικρατουν και διεθνως και στην Ευρωπη. Εαν γινει έξοδος από το ευρώ θα γινει υπο την ηγεμονια δυναμεων οι οποιες θα θελουν μεσω δραχμης και υποτιμησης της, να εφαρμοσουν ακομα πιο σκληρες πολιτικες εναντια στους εργαζομενους και άλλωστε δεν ειναι τυχαίο που αυτό το σεναριο προβάλλεται κυριως απο τους αγγλοσαξονες νεοφιλελευθερους και από αυτους τους κυκλους του γερμανικου κεφαλαιου που ειπα πριν το σκεπτικό τους.

Συνοψιζω τα βασικα μου επιχειρηματα για την τεκμηριωση αυτης της θεσης.

1. στο σημερινό σταδιο της παγκοσμιας εξελιξης πολλά προβλήματα υπερβαινουν τις δυνατοτητες ακομα και μεγαλων χωρών. Γι αυτό βλέπουμε, ο καπιταλισμόςνα αναζητά τροπους ολοκληρωσης και στην Ευρώπη και στην Αμερική και στην Λατινική Αμερική. Το ότι βεβαια ο χαρακτηρας αυτης της ολοκληρωσης είναι αυτός που ειναι, προσδιοριζεται από το χαρακτηρα των δυναμεων που κινουν τις διαδικασίες. Επομενως ο έλεγχος των αγορών, ή των τραπεζών, η προστασια του περιβαλλοντος η αντιμετώπιση των επιπτωσεων της κλιματικης αλλαγής, αυτά και παρα πολλα αλλα προβλήματα πια, μπορουν να αντιμετωπιστουν όχι στα πλαισια του εθνικου κράτους αλλά μονο αν υπάρχουν ευρυτερες λυσεις. Ακομα κι αν διαλυοταν αυριο η ΕΕ θα έπρεπε να αγωνιστούμε για μια νεα ΕΕ, εννοείται βεβαια πάνω σε νεες βασεις και νεες αρχες. Το δευτερο ειναι οτι πολλα από τα προβληματα που εμφανιζονται στην ΕΕ τελικα ειναι προβληματα που πηγάζουν απ’ την παγκοσμια ηγεμονια του νεοφιλελευθερισμού. Επειδή ομως είναι παγκοσμια αυτη η ηγεμονια δεν σημαινει οτι βγαινοντας από το ευρώ απαλλάσσεσαι από τα προβληματα που υπαρχουν. Ίσως, και ερχομαι στο τριτο επιχειρημα ειδικά για την Ελλάδα, ίσως έξω από το ευρώ η ασυδοσια των αγορων θα γινει εντονοτερη, διοτι εχοντας ενα αδυνατο εθνικο νομισμα μπορει να γινεται πιο ευκολα θυμα κερδοσκοπικών επιθεσεων.Γι αυτό και θυμιζω κατι που οι παλιοί θα θυμούνται,η δραχμή ως δραχμή, παντα ηταν συνδεδεμένη με σκληρά νομισματα. Επι 18-20 χρονια ηταν συνδεδεμενη με το δολλαριο, μεχρι το 1971, μετά ήταν συνδεδεμενη με δεσμη νομισματων ακριβώς γιατί και τοτε, πολυ περισσοτερο σημερα βεβαια, οι διαφορές ειναι ακομα πιο ισχυρές.
2. Ερχομαι λοιπον στο τελευταίο σημειο, πώς απαντουν οι δυναμεις της Αριστεράς, ή πώς πρεπει να απαντουν, και λέω, ότι για τις δυναμεις της Αριστεράς η υπερβαση του καπιταλισμού και η οικοδομηση του σοσιαλισμού με ελευθερια και δημοκρατία, όπως τουλαχιστον λεει ο δικος μας χωρος, σε όλη την Ευρώπη και σε καθε χωρα χωριστά, συνιστά στρατηγική δεσμευση. Η κριση αυτη καθιστα το στοχο αυτό πολυ πιο επικαιρο πολυ πιο αναγκαίο,και επομενως δεν τιθεται εδώ θεμα καποιας διαφοροποιησης. Όλες οι δυναμεις, καθε μια με τον τροπο της, αναγνωριζουν την αναγκη οτι πρεπει να εμπνευσουμε τους εργαζομενους, πρεπει να τους πεισουμε για την αναγκη ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού και της νεοφιλελευθερης αρχιτεκτονικης της Ευρωπης, ως μια πρωτη απάντηση στην κριση για να ανοιξουμε ενα δρομο για πλατυτερες αλλαγές. Όπως έδειξε το προσφατο συνεδριο του ΚΕΑ στο οποίο συγκεντρωνεται ίσως ο κυριος όγκος των αριστερών δυναμεων της Ευρώπης περα από τη σοσιαλδημοκρατία, οι αναγκες αυτές αναζητούν διεξοδο μεσα από μια στρατηγική που συνοπτικα μπορουμε να την πουμε μια στρατηγική επανιδρυση της ΕΕ και του ευρώ, στη βαση μιας νεας κοινωνικής φιλοσοφιας στη βαση των αξιων της αλληλεγγυης καθως και στη βαση της διαφορετικής δημοκρατικης διαδικασιας που θα εχει η συμμετοχή των πολιτών. Η στρατηγική για μια κοινωνικη Ευρωπη που θα οικοδομηθει στη βαση αυτων των αρχων δεν μπορει να ειναι προϊόν αλλαγής μονο του οικοδομηματος. Προϋποθετει να αλλαξουν τα θεμελια. Στη βαση των αρχών που εμπεδώθηκαν από την ίδρυση της ΕΟΚ παλιοτερα με τις 4 αρχες που θεσμοθετηθηκαν μετα από τη συνθηκη του Μααστριχτ που υλοποιούν σημερα με ολους αυτους τους μηχανισμους, να πουμε οτι με τους ιδιους θεσμους να εχουμε ξαφνικα μια νεα κοινωνικη Ευρώπη. Θεμα τιθεται, βεβαιως να αξιοποιησει κανεις τις σημερινες αντιφασεις και τα προβλήματα ουτως ωστε μεσα από δρασεις κινηματων και πολιτικες να μπορεσει ακριβως να δημιουργησει τις προϋποθεσεις για μια τετοια ριζική επαναθεμελίωση. Αμεση προτεραιοτητα που θετει και το ΚΕΑ ειναι η κοινη αντισταση εναντια στην πολιτικη της λιτοτητας και του κοινωνικου ανταγωνισμού. Πρεπει να καταστει σαφες εδώ οτι εκεινο που διακυβευεται δεν ειναι απλως η διευρυνση των ανισοτητων και μια περαιτερω αυξηση της κοινωνικης αδικιας, εκεινο που διακυβευεται ειναι να συντελεστουν καταστροφές κοινωνικες και οικονομικες μη αναστρεψιμες – αυτο που γινεται και στη χωρα μας-διαλύονται κρατη, διαλυονται επιχειρησεις διαλυονται ιστοι κοινωνικοι και οικονομικοι. Δεν αποκαθίστανται αυτά ευκολα μετά. Θα χρειαστει μεγαλη προσπαθεια και θυσιες. Αρα η κοινη αντισταση και αποκρουση αυτης της επιθεσης ειναι πρωτος μεγαλος κοινος στοχος για τους εργαζομενους της Ευρωπης και άρα για τις αριστερες δυναμεις. Δευτερη προτεραιοτητα συνδεδεμενη με την πρωτη ειναι βεβαιως ο συντονισμός: σε καθε χωρα, οι λαοί , οι εργαζομενοι, τα αριστερά κόμματα,καθοριζουν τις προτεραιοτητες τους, τις στρατηγικες τους, τις ιεραρχιες τους κλπ. Ταυτοχρονα όμως μπορουν και πρεπει να ειναι φροντιδα όλων μας να επιλεγουμε στοχους οι οποιοι εξ αντικειμενου, ακομα κι αν δεν υπάρχει οργανωτικος συντονισμος, εξ αντικειμενου να λειτουργουν κοινες λογικες. Το ΚΕΑ έχει πολλες τετοιες ιδεες καταθεσει, πχ να υπαρξει ενας κοινος αγωνας για εναν κοινο κατωτατο μισθο σε όλες τις χωρες της ΕΕ όπου αυτός θα ειναι τουλαχιστον το 60% του μεσου μισθού στην καθε χωρα. Δεν μπορουμε να εχουμε τον ίδιο ονομαστικο μισθο παντου, αλλα μπορουμε να εχουμε ένα μετρο, την καθιερωση παντου ενος ελαχιστου βασικου εισοδηματος για όσες και όσους δεν εχουν αλλο τροπο για να καλυψουν βασικες αναγκες επιβιωσης. Τριτο, -αυτο το προτειναμε κι εμεις εδώ: καθιερωση κοινου κατωτατου συντελεστή για τη φορολογια του κεφαλαιου, για τις χρηματιστηριακες συναλλαγές, για τα κερδη των επιχειρησεων, ουτως ωστε να μη μπορεί η μια κυβερνηση σε μια χωρα να κανει φορολογικο νταμπινγκ να μηδενιζει τους συντελεστες και να δημιουργειται ετσι ενας φορολογικος ανταγωνισμος. Καθιερωση γενικα κοινων συντελεστων κατωτατων μισθων. Να υπαρχουν ορια, να μη μπορει η καθε χωρα να χρησιμοποιεί τη μειωση των μισθων ως μετρο για να βελτιωσει την ανταγωνιστικοτητα.
   
   (συνεχίζεται ...)