του Κώατα Μπούρα
Ο καπιταλισμός, έχοντας φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο, προσπαθεί με νύχια και δόντια να περάσει την κρίση του απάνω σε όλα ανεξαιρέτως τα στρώματα της εργατικής τάξης.
Πρώτα-πρώτα, επιτέθηκε στους δημόσιους υπάλληλους έχοντας την ιδιαιτερότητα πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας, -μιας και το πάσαρε ότι πρέπει να πληρώσουν πρώτα οι καλοπληρωμένοι.
Ταυτόχρονα επιτέθηκε ενάντια στους συνταξιούχους γιατί είναι αδύνατα στρώματα, δεν είναι στην παραγωγή για να αντιδράσουν.
Τώρα, με τα νύχια νωπά από το αίμα επιτίθεται ενάντια στην εργατική τάξη στον ιδιωτικό τομέα. Ζητά αίμα, ζητά θάνατο, αισθάνεται ότι μπορεί να το πετύχει.
Το χαρακτηριστικό της κρίσης είναι ότι είναι κρίση υπερπαραγωγής. Δεν μπορεί να πουληθεί αυτό που παράγεται. Και αφού η κρίση με το πλαστικό χρήμα (δίνοντας δανεικά στην εργατική τάξη για να μη φωνάζει) κατάφερε να την πάει πίσω, τώρα έφτασε στο τέρμα.
Ο κάθε κεφαλαιούχος μεγάλος ή μικρός θέλει να μηδενίσει τις αποδοχές των δικών του εργατών, αλλά νά’χουν οι άλλοι εργάτες των άλλων καπιταλιστών χρήματα για να αγοράσουν τα δικά του πιο φτηνά προϊόντα. Μα έτσι σκέφτεται και ο άλλος καπιταλίστας. Έτσι το μόνο που καταφέρνουν είναι να φτάσουν την κρίση μέχρι το τέλος.
Παρατηρείται πλήρης καταστρατήγηση των εργατικών νόμων, αυτών που με αίμα κατάχτησαν οι εργάτες τα χρόνια εκείνα.
Τα χαρακτηριστικά είναι:
1) Ζητούν μειωμένο ωράριο και μειωμένες αποδοχές για μια περίοδο μικρή, λένε. Έτσι διαλέγουν να εργαστούν εντατικά οι εργάτες τους τις πιο παραγωγικές ώρες, δίνοντας ενδεχομένως τα μισά χρήματα. Επειδή βέβαια η παραγωγή δεν βγαίνει ζητούν απλήρωτη εργασία και επισείουν σαν δαμόκλειο σπάθη την ανεργία. Οι εργάτες φοβούνται, αλλά με την απειλή της ανεργίας τελικά το περνούν.
2) Ζητούν επιχειρησιακές συμβάσεις γενικώς ενώ τέτοιες μπορούν να κάνουν μόνο προβληματικές επιχειρήσεις που να έχουν τουλάχιστον 15 εργάτες. Υποτίθεται ότι είναι παράνομο, αλλά η επιθεώρηση εργασίας κάνει τα στραβά μάτια, έτσι κι αλλιώς βολεύονται με χαρτζηλίκια των 200-500 ευρώ, ανάλογα την περίπτωση.
3) Όργανο για να επιτευχθούν τα παραπάνω είναι η μειωμένη αποζημίωση που δίνουν μετά από προειδοποίηση.
4) Ενώ όλα αυτά είναι παράνομα, στον καπιταλισμό το δίκιο είναι το δικό τους. Το μόνο που μένει είναι η αντίσταση στα παραπάνω και η καλή ενημέρωση και η αλληλεγγύη. Σε τελευταία ανάλυση δεν μπορεί να ξεφύγει η εργατική τάξη από τα παραπάνω ολοκληρωτικά και αυτός είναι ο δρόμος της διάλυσης του συστήματος που τώρα δείχνει όλο το απαίσιο πρόσωπό του.
5) Οι καπιταλιστές, μεγάλοι ή μικροί έχουν το δικαίωμα εφ’όσον είναι ζημιογόνες οι επιχειρήσεις τους (και να μην είναι τις δείχνουν έτσι), να απαλλαγούν από τις εργοδοτικές εισφορές στο ΙΚΑ. Την ίδια ώρα που τα ταμεία, μετά την καταλήστευσή τους από την κυβέρνηση στενάζουν από το αδιέξοδο, αυτοί τους αφαιρούν έσοδα: τα μελλοθάνατα ταμεία πρέπει να πεθάνουν σήμερα.
Ο καπιταλισμός, έχοντας φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο, προσπαθεί με νύχια και δόντια να περάσει την κρίση του απάνω σε όλα ανεξαιρέτως τα στρώματα της εργατικής τάξης.
Πρώτα-πρώτα, επιτέθηκε στους δημόσιους υπάλληλους έχοντας την ιδιαιτερότητα πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας, -μιας και το πάσαρε ότι πρέπει να πληρώσουν πρώτα οι καλοπληρωμένοι.
Ταυτόχρονα επιτέθηκε ενάντια στους συνταξιούχους γιατί είναι αδύνατα στρώματα, δεν είναι στην παραγωγή για να αντιδράσουν.
Τώρα, με τα νύχια νωπά από το αίμα επιτίθεται ενάντια στην εργατική τάξη στον ιδιωτικό τομέα. Ζητά αίμα, ζητά θάνατο, αισθάνεται ότι μπορεί να το πετύχει.
Το χαρακτηριστικό της κρίσης είναι ότι είναι κρίση υπερπαραγωγής. Δεν μπορεί να πουληθεί αυτό που παράγεται. Και αφού η κρίση με το πλαστικό χρήμα (δίνοντας δανεικά στην εργατική τάξη για να μη φωνάζει) κατάφερε να την πάει πίσω, τώρα έφτασε στο τέρμα.
Ο κάθε κεφαλαιούχος μεγάλος ή μικρός θέλει να μηδενίσει τις αποδοχές των δικών του εργατών, αλλά νά’χουν οι άλλοι εργάτες των άλλων καπιταλιστών χρήματα για να αγοράσουν τα δικά του πιο φτηνά προϊόντα. Μα έτσι σκέφτεται και ο άλλος καπιταλίστας. Έτσι το μόνο που καταφέρνουν είναι να φτάσουν την κρίση μέχρι το τέλος.
Παρατηρείται πλήρης καταστρατήγηση των εργατικών νόμων, αυτών που με αίμα κατάχτησαν οι εργάτες τα χρόνια εκείνα.
Τα χαρακτηριστικά είναι:
1) Ζητούν μειωμένο ωράριο και μειωμένες αποδοχές για μια περίοδο μικρή, λένε. Έτσι διαλέγουν να εργαστούν εντατικά οι εργάτες τους τις πιο παραγωγικές ώρες, δίνοντας ενδεχομένως τα μισά χρήματα. Επειδή βέβαια η παραγωγή δεν βγαίνει ζητούν απλήρωτη εργασία και επισείουν σαν δαμόκλειο σπάθη την ανεργία. Οι εργάτες φοβούνται, αλλά με την απειλή της ανεργίας τελικά το περνούν.
2) Ζητούν επιχειρησιακές συμβάσεις γενικώς ενώ τέτοιες μπορούν να κάνουν μόνο προβληματικές επιχειρήσεις που να έχουν τουλάχιστον 15 εργάτες. Υποτίθεται ότι είναι παράνομο, αλλά η επιθεώρηση εργασίας κάνει τα στραβά μάτια, έτσι κι αλλιώς βολεύονται με χαρτζηλίκια των 200-500 ευρώ, ανάλογα την περίπτωση.
3) Όργανο για να επιτευχθούν τα παραπάνω είναι η μειωμένη αποζημίωση που δίνουν μετά από προειδοποίηση.
4) Ενώ όλα αυτά είναι παράνομα, στον καπιταλισμό το δίκιο είναι το δικό τους. Το μόνο που μένει είναι η αντίσταση στα παραπάνω και η καλή ενημέρωση και η αλληλεγγύη. Σε τελευταία ανάλυση δεν μπορεί να ξεφύγει η εργατική τάξη από τα παραπάνω ολοκληρωτικά και αυτός είναι ο δρόμος της διάλυσης του συστήματος που τώρα δείχνει όλο το απαίσιο πρόσωπό του.
5) Οι καπιταλιστές, μεγάλοι ή μικροί έχουν το δικαίωμα εφ’όσον είναι ζημιογόνες οι επιχειρήσεις τους (και να μην είναι τις δείχνουν έτσι), να απαλλαγούν από τις εργοδοτικές εισφορές στο ΙΚΑ. Την ίδια ώρα που τα ταμεία, μετά την καταλήστευσή τους από την κυβέρνηση στενάζουν από το αδιέξοδο, αυτοί τους αφαιρούν έσοδα: τα μελλοθάνατα ταμεία πρέπει να πεθάνουν σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου