Φασισμός: ιδιωτικό πολίτευμα

Καναβούρης Κ.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 07/10/2012

Εάν δεν είναι πολιτική αλητεία όλο αυτό το γαϊτανάκι απόκρυψης της λίστας Λαγκάρντ από τον Γ. Παπακωνσταντίνου και τον διάδοχό του Ευ. Βενιζέλο στον θώκο του υπουργού Οικονομικών, τότε τι ακριβώς είναι; Εάν δεν είναι πολιτική αλητεία όλο αυτό το γαϊτανάκι με τα "σου είπα - μου είπες" μεταξύ των υφισταμένων των δύο πρώην υπουργών και τα σούρτα - φέρτα της λίστας από την ΕΥΠ μέχρι το (ιδιωτικό) συρτάρι του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, εάν δεν είναι πολιτική αλητεία η αισχυντηλή στάση της κυβέρνησης και του προέδρου αυτής Αντ. Σαμαρά, που τάχα μου τίποτα δεν είδε, τίποτα δεν άγγιξε, αλλά απέστειλε αρμοδίως τον κατάλογο στον εισαγγελέα, τότε τι άλλο είναι; Εάν δεν είναι πολιτική αλητεία όλο αυτό το στρεψόδικο πανηγυράκι περί της νομιμότητας εκμετάλλευσης της λίστας, γεγονός τάχα μου που θεσμικά καλύπτει την απόκρυψή της έως του σημείου αρνήσεως της ύπαρξής της, τότε τι άλλο είναι;

Τώρα η δημοκρατία έσκασε στα χέρια μας και οι φασίζουσες συμπεριφορές, όπως ο εκφασισμός της κοινωνίας (για τον οποίο επίσης μας έβαλαν πιπέρι στο στόμα), έγιναν ένας ωραίος, ζουμερός φασισμός, μέσα στη Βουλή, μέσα στην αστυνομία, μέσα στα ειδολογικά ζεύγη λαού - εξουσίας, μέσα στο στόμα του Βενιζέλου, μέσα στα πλυντήρια φασισμού που είναι (και ήταν πάντοτε) οι τράπεζες, μέσα στην απελπισία, την πιο απελπισμένη απελπισία της αβίωτης ζωής

Και πάμε παρακάτω: Εάν δεν είναι πολιτική αλητεία και καθύβριση του πολιτεύματος η "τρικυμία στο νεροπότηρο" (όπως αποδείχτηκε) του "Βήματος" περί του "πραξικοπήματος που δεν έγινε", τότε τι άλλο είναι; Εάν δεν είναι πολιτική αλητεία όλο αυτό το ύποπτο παιχνίδι με τα ονόματα έωλων και παρανόμως πλουτισάντων πολιτικών που πηγαινοέρχεται, λες και η δημοκρατία είναι παράνομο γραφείο στοιχημάτων (όπου το στοίχημα που παίζεται συνωθείται στο ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, με μεγάλες αποδόσεις στο "ζει"), τότε τι άλλο είναι; Εάν δεν είναι πολιτική αλητεία η καπηλικότατη και καραγωγικότατη συμπεριφορά του προέδρου της Βουλής (και τρίτου τη τάξει πολιτειακού παράγοντα) Βαγγέλα (και όχι Ευάγγελου) Μεϊμαράκη, τότε τι άλλο είναι; Εάν δεν είναι πολιτική αλητεία το φανερό πλέον παιχνίδι χειραγώγησης και υποβάθμισης του πολιτεύματος από το γραβατωμένο γουρουναριάτο της υψηλά (και όχι υψηλής) ιστάμενης αισχρότατης δημοσιογραφίας, της συνωθούμενης στην Υψιπύλη της Δημοκρατίας, τότε τι άλλο είναι;
Και είναι πολιτική αλητεία το κάθε ένα από αυτά τα περιστατικά, όχι απλώς καθ' εαυτό. Άλλωστε στην πολιτική, όπως και σε όλες τις δηλώσεις της κοινωνικής πραγματικότητας, τίποτα δεν αξιολογείται καθ' εαυτό, αλλά μέσα στο πολιτικό περιβάλλον και τις συμπαραδηλώσεις όπου συμβαίνει και άρα επεμβαίνει δραματικά το κάθε γεγονός και η κάθε συμπεριφορά και η κάθε ενέργεια. Μέσα λοιπόν στο πολιτικό περιβάλλον για το οποίο απολύτως ευθύνονται τα σκοτεινά δώματα της εξουσίας και η σκοτεινότερη ατζέντα των επιλογών, των επιδιώξεων και των μεθόδων της, αυτού του ζόφου, με μια κουβέντα, που σκεπάζει τη χώρα με τραγικότατες έως θανάτου συνέπειες για τον λαό, τέτοιες ενέργειες δεν είναι απλώς πολιτική αλητεία. Είναι κάτι ακραίες, σε σημείο φασισμού, ενέργειες και συμπεριφορές. Είναι ιδιωτικοποίηση του πολιτεύματος, είναι ιδιωτικοποίηση των θεσμών του, είναι ιδιωτικοποίηση του πολιτιστικού του κεκτημένου, είναι ιδιωτικοποίηση της συλλογικής του οντότητας, είναι ιδιωτικοποίηση κάθε ιερού και όσιου για το οποίο αγωνίστηκε αυτός ο λαός, με σκοπό (τους) το μέγιστο κέρδος. Ει δυνατόν το απόλυτο κέρδος αποτιμημένο σε ανταλλακτικό χρήμα (αχρησιμοποίητο πράγμα, επομένως). Αλλά γι' αυτό ακριβώς η προσπάθεια όλη συνιστά πολιτική αλητεία, βαρύτατα επικίνδυνης μορφής, με τα προαναφερθέντα περιστατικά, απλά περιπτωσιολογικά φανερώματα.
Παλαιότερα μιλούσαμε -εις ώτα μη ακουόντων ή εις ώτα ηλιθίως επηρμένων από τον σάλο της ασημαντότητάς τους, ακαδημαϊκής, επιχειρηματικής ή πολιτιστικής- για φασίζουσες συμπεριφορές και μας έβαζαν πιπέρι στο στόμα γιατί δεν έπρεπε να ταραχθεί η δυνατότητα προόδου και η δυνατότητα πραγμάτωσης ενός ανύπαρκτου πολιτικού ιδεοπλάσματος που έκρυβε αιδημόνως την ταξική πάλη προς χάριν μιας άτακτης ευφρόσυνης δημοκρατίας. Μιας παραχωρημένης δημοκρατίας και μιας παραχωρητικής και ευρύχωρης ερμηνείας του ιστορικού δεδομένου. Ότι δηλαδή ο φασισμός αποτελεί ιδιωτικό πολίτευμα.
Και τώρα; Τώρα η δημοκρατία έσκασε στα χέρια μας και οι φασίζουσες συμπεριφορές, όπως ο εκφασισμός της κοινωνίας (για τον οποίο επίσης μας έβαλαν πιπέρι στο στόμα), έγιναν ένας ωραίος, ζουμερός φασισμός, μέσα στη Βουλή, μέσα στην αστυνομία, μέσα στα ειδολογικά ζεύγη λαού - εξουσίας, μέσα στο στόμα του Βενιζέλου, μέσα στα πλυντήρια φασισμού που είναι (και ήταν πάντοτε) οι τράπεζες, μέσα στην απελπισία, την πιο απελπισμένη απελπισία της αβίωτης ζωής. Τώρα η πολιτική αλητεία δεν είναι απλώς πολιτική αλητεία. Είναι συστατικό φασιστικής χρήσεως του πολιτεύματος. Είναι, δηλαδή, φασιστική χρήση του εδάφους και του υπεδάφους και κυρίως του δακρυφόρου (που άλλοι τον λένε υδροφόρο) ορίζοντα της δημοκρατίας. Μια προσπάθεια σταθεροποίησης του εδαφιαίου πανικού. Γιατί όντως το έδαφος κινείται κάτω από τα πόδια μας. Και, ναι, κινεί την πραγματικότητα αντί να την εφευρίσκει. Αυτό το έδαφος φοβούνται οι φασίστες. Πάντοτε αυτό το έδαφος φοβόταν ο φασισμός. Το έδαφος που είμαστε. Το γεωμετρημένο και χορευτικό έδαφος. Όχι τον χώρο της ταφικής τους αλητείας. Που είναι ο φασισμός. Ένα νεκροταφείο που μας χωράει όλους! Όλους όμως.