Συντρόφισσες και Σύντροφοι γεια σας.
Θέλω να χαιρετήσω όλες και όλους όσοι βρίσκονται σήμερα εδώ, στην προφεστιβαλική εκδήλωση της Νεολαίας του Συνασπισμού, στην καρδιά της Δυτικής Αθήνας. Τα νέα παιδιά, αλλά και τους μεγαλύτερους ανθρώπους.
Μέσα σε δύσκολους και σκληρούς καιρούς, με την μαζική μας παρουσία σε δρόμους και πλατείες, στέλνουμε ένα μήνυμα. Η αντίσταση δεν γεννιέται από τον φόβο και την παραίτηση.
Η αντίσταση γεννιέται από την αισιοδοξία την αλληλεγγύη και την αυτοπεποίθηση.
Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Μπορούμε να νικήσουμε. Και πρέπει να νικήσουμε.
Η κοινωνία, οι εργαζόμενοι, η νέα γενιά πρέπει να νοιώσει την δύναμή της. Να υψώσει την φωνή της απέναντι στο αδιανόητο που ζούμε σήμερα.
Και με την δύναμη των μαζικών κοινωνικών αγώνων, να ανοίξει νέους δρόμους, νέες προοπτικές.
Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να στείλουμε παντού.
Στους ανθρώπους που σήμερα αγωνιούν. Για την δουλειά τους, για τη ζωή τους, για την αξιοπρέπειά τους, για το μέλλον των παιδιών τους. Και οι οποίοι παρακολουθούν με τρόμο το ένα χτύπημα μετά το άλλο.
Όλοι μαζί μπορούμε να τους σταματήσουμε. Είναι στο χέρι μας.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Αυτή εδώ είναι μια νεανική εκδήλωση. Δεν θέλω να μπω σε μια αναλυτική συζήτηση για ελλείμματα, επιτόκια δανεισμού και εξυπηρέτηση του χρέους.
ΘΑ πω μόνο το εξής:
Η πρόσδεση της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον Μηχανισμό Στήριξης είναι ότι πιο καταστροφικό για τους εργαζόμενους και τους μικρούς επαγγελματίες αυτής της χώρας.
Όχι μόνο γιατί καταδικάζει την οικονομία σε μια τρομακτική ύφεση.
Αλλά και γιατί με πρόσχημα την εξέλιξη αυτή, προωθείται η απαλλοτρίωση κάθε κοινωνικού δικαιώματος.
Από το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή δουλειά, μέχρι το δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία και βεβαίως την κοινωνική ασφάλιση.
Και τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της πειρατείας, είναι οι νέες και οι νέοι. Για τους οποίους το μέλλον που σχεδιάζεται είναι η ανεργία, η δουλειά χωρίς ωράριο, χωρίς μισθό και χωρίς δικαιώματα, και αργότερα μια σύνταξη πείνας.
E, λοιπόν, οι νέοι άνθρωποι, τα πρώτα και μεγαλύτερα θύματα της πολιτικής αυτής, είναι και αυτοί που μπορούν να την ανατρέψουν.
Είναι αυτοί που μπορούν να αναμετρηθούν με το σύστημα εξουσίας και να νικήσουν. Όπως το έκαναν όταν με τους αγώνες για το «Άρθρο 16».
Διάβασα εχθές τι είπε ο Γιώργος Παπανδρέου σε ένα συμπόσιο στον Πόρο. Ακούστε:
..Η κρίση δεν προήλθε από τις κοινωνικές δαπάνες… Και επομένως δεν μπορεί η περικοπή των κοινωνικών δαπανών να αναζητείται ως η λύση για το ξεπέρασμα της κρίσης…. Η έξοδος από την κρίση θα γίνει με «σοβαρή και δίκαιη» αναδιανομή εισοδήματος…
Ποιος τα λέει αυτά; Ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης που έχει διακηρύξει το τέλος του κοινωνικού κράτους.
Που διαλύει το ασφαλιστικό σύστημα κατ εντολήν του κεφαλαίου.
Που επιχειρεί την πιο άδικη και βίαιη αναδιανομή εισοδήματος που έγινε ποτέ. Εις βάρος των φτωχών φυσικά.
ΘΑ ήταν αστείο, αν ο κ. Παπανδρέου ήταν διχασμένη προσωπικότητα. ¨Η, αν είχε έναν σωσία με ιδεολογικές ανησυχίες.
Αλλά δεν πρόκειται γι αυτό. Και δεν είναι καθόλου αστείο.
Ο κ. Παπανδρέου προσπαθεί να αποφύγει το πολιτικό κόστος των επιλογών του. Και για να το πετύχει, επιστρατεύει το πρωτοφανές επιχείρημα «άλλο η πολιτική μας, άλλο η ιδεολογία μας».
Που σημαίνει: Δείξτε ανοχή στην πολιτική που εφαρμόζουμε. Και κρίνετέ μας με βάση την ιδεολογία που σας πουλάμε.
Αφού λοιπόν έσυρε κακήν κακώς τους βουλευτές του στην ψήφιση του ασφαλιστικού, τους εκβίασε και πέρασε την πολιτική του, πήγε στον Πόρο να υπερασπιστεί την ιδεολογία του.
Προφανώς ο κ. Παπανδρέου έχει σε ελάχιστη υπόληψη τη νοημοσύνη των πολιτών, ψηφοφόρων του ή όχι. ¨Η απλώς βρίσκεται σε κατάσταση απελπισίας και χάνει το μέτρο.
Για να τελειώνουμε λοιπόν με αυτή την κωμωδία. Τίποτα από αυτά που κάνουν δεν είναι αντίθετο με την ιδεολογία τους. Είναι αντίθετο με την ιδεολογία του κόσμου που τους πίστεψε.
Γιατί η ιδεολογία τους είναι η ιδεολογία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ιδεολογία τους είναι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οι ελεύθερες απολύσεις, η δουλειά μέχρι τα 65 και τα 70, οι συντάξεις των 320 ευρώ. Τα άλλα είναι για τους αφελείς.
Κυβέρνησαν τόσα χρόνια. Και το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία.
Στην διάρκεια των χρόνων αυτών παραδόθηκε η χώρα στο τραπεζικό κεφάλαιο.
Στην διάρκεια των χρόνων αυτών λεηλατήθηκε το δημόσιο από τις συμβάσεις με τους εργολάβους, την Siemens, τους προμηθευτές των νοσοκομείων, τους μεσάζοντες,
Στην διάρκεια των χρόνων αυτών απαλλάχτηκαν οι εφοπλιστές και οι ανώνυμες εταιρείες από την φορολογία.
Στην διάρκεια των χρόνων αυτών λεηλατήθηκε με κάθε δυνατό τρόπο το ασφαλιστικό σύστημα.
Στην διάρκεια των χρόνων αυτών η δουλειά έγινε ενοικίαση και προγράμματα stage.
Πού την βρήκε λοιπόν ο κ. Παπανδρέου την ιδεολογία την οποία επικαλείται σήμερα;
Και αφού έστησαν το μεγάλο φαγοπότι, αφού παρέδωσαν την εξουσία στη Νέα Δημοκρατία για να συνεχίσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, έρχονται σήμερα και λένε στους πολίτες αυτής της χώρας: εσείς φταίτε για το σημερινό αδιέξοδο.
Φταίτε γιατί σας σπρώξαμε στις τράπεζες.
Φταίτε γιατί σας καταντήσαμε ομήρους του πελατειακού κράτους.
Φταίτε γιατί θέλετε το κοινωνικό κράτος που εμείς καταστρέψαμε.
Φταίτε γιατί δεν θέλετε να γίνουν τα πάντα ιδιωτικός τομέας.
Φταίτε γιατί θέλετε αξιοπρεπείς μισθούς από τα αφεντικά σας και συντάξεις από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Φταίτε γιατί θέλετε Δώρο Χριστουγέννων και επίδομα άδειας.
Και γι αυτό σας οδηγήσαμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Για να πληρώσετε.
Και πιο πολύ από όλους θα πληρώσει η νέα γενιά.
Που θα πρέπει να δουλέψει από εδώ και πέρα με το 80%, ακόμα και με το 70% του βασικού μισθού.
Που θα σπουδάσει, θα κάνει τα μεταπτυχιακά της και μετά θα ελπίζει μόνο σε μια κακοπληρωμένη θέση εργασίας. Για να επιβιώσει όπως όπως σε μια κοινωνία με μαζική ανεργία, του 20 και του 25% και του 30%.
Που θα πρέπει να συμπληρώσει σαράντα χρόνια πλήρους ασφάλισης για να θεμελιώσει δικαίωμα σε μια σύνταξη πείνας. Δηλαδή πρακτικά ποτέ.
¨Η, που θα πρέπει να επιλέξει να φύγει για πάντα από την Ελλάδα, αν δεν θέλει να μείνει για πάντα στο πατρικό σπίτι.
Ένα ελάχιστο μέρος από αυτά επεχείρησε να προωθήσει η Δεξιά στην Γαλλία πριν από μερικά χρόνια.
Εκείνο το περίφημο «Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης, ήταν η ίδια ακριβώς ιδέα την οποία επιχειρεί να εφαρμόσει σήμερα η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Με πρόσχημα την ανεργία των νέων, προσφέρεται στους εργοδότες ανέλπιστα πάμφθηνη εργασία.
Νομιμοποιείται η εργασιακή εκμετάλλευση νέων ανθρώπων με μισθούς χαμηλότερους από τον βασικό.
Πράγμα που σημαίνει ότι κανένα νέο παιδί δεν πρόκειται να βρει δουλειά στην αγορά εργασίας με περισσότερα. Όλοι θα προσλαμβάνονται με κάτι παραπάνω από 500 ευρώ. Αύριο ίσως και με λιγότερα.
Και όταν συμπληρώσουν το όριο ηλικίας, θα απολύονται για να προσληφθεί κάποιος νεώτερος, με τα ίδια ψίχουλα.
Αυτό ακριβώς ήταν και το σχέδιο της Γαλλικής Δεξιάς πριν από μερικά χρόνια.
Και ξέρετε ποια ήταν η κατάληξη του σχεδίου αυτού.
Συνετρίβη, μπροστά στα εκατομμύρια των νέων ανθρώπων που κατέβηκαν στους δρόμους.
Και κατέβηκαν στους δρόμους για κάτι που ήταν μόνο ένα ελάχιστο μέρος όσων συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα.
Να λοιπόν που υπάρχει ο δρόμος που οδηγεί στην νίκη.
Αυτό τον δρόμο πρέπει να βαδίσουμε. Τον δρόμο της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας.
*
Κάποιοι κουνάνε το δάχτυλο στην Αριστερά.
Μας λένε: Μιλάτε μόνο για κοινωνικές αντιστάσεις. Δεν έχετε ρεαλιστικές εναλλακτικές προτάσεις. Ξέρετε μόνο να λέτε όχι.
Τους απαντάμε. Θέλετε εναλλακτικές προτάσεις;
Φορολογήστε λοιπόν το κεφάλαιο. Την εκκλησιαστική περιουσία. Τους εφοπλιστές. Τους αεριτζήδες του δημοσίου. Μειώστε τις πολεμικές δαπάνες.
Ξέρουμε ότι είναι αντίθετο με την ιδεολογία σας.
Και οτιδήποτε δεν σας αρέσει, το χαρακτηρίζετε μη ρεαλιστικό.
Λοιπόν. Σας αρέσει, δεν σας αρέσει, θα γίνει ρεαλιστικό. ΘΑ γίνει, όταν η κοινωνία σας πει αποφασιστικά το μεγάλο «όχι».
Το «όχι» που θεωρεί αδιαπραγμάτευτη την εργασιακή αξιοπρέπεια, την κοινωνική ασφάλιση, το κοινωνικό κράτος.
Το «όχι» που απαιτεί να πληρώσουν για την κρίση αυτοί που την προκάλεσαν.
Ανοίγουμε το δρόμο με τις εναλλακτικές μας προτάσεις.
Σήμερα η μεγάλη διαχωριστική γραμμή που καθορίζει τη πολιτική τοποθέτηση στη χώρα μας είναι αυτή που χωρίζει από τη μια μεριά σε αυτούς που αποδέχονται τα μέτρα του μνημονίου ως σκληρά και άδικα μεν αλλά αναγκαία και σε όσους από την άλλη δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι μπορεί η αδικία να μετατραπεί σε αναγκαιότητα και παλεύουν για τη ανατροπή του.
Και οφείλουμε να το πούμε καθαρά : Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με μια λογική που θέλει να συμμορφωνόμαστε με το άδικο και να υποτασσόμαστε στο δίκιο του ισχυρού.
Καμία πρόοδος καμία εξέλιξη δε θα είχε επισυμβεί στην ανθρώπινη ιστορία αν επικρατούσε πάντα αυτή η αντίληψη.
Η ανθρωπότητα θα ήταν ακόμα στα σκλαβοπάζαρα, στο μεσαίωνα, η χώρα μας στη Τουρκοκρατία και στη χούντα αν στις κρίσιμες στιγμές, οι νέοι άνθρωποι, οι κοινωνικές πρωτοπορίες υιοθετούσαν αυτή την αντίληψη.
Αλλά ακόμα και όσοι την υπερασπίζονται θεωρώντας ότι ο δρόμος της ανοχής στην αδικία μπορεί να μας οδηγήσει σε κάποιο μακρινό χρόνο σε καλύτερες μέρες, πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει τέτοια προοπτική και πολύ σύντομα θα διαψευστούν.
Η πολιτική του Μνημονίου, δεν πρόκειται να βγάλει την κοινωνία από την κρίση. Ούτε καν ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο.
Αυτό το οποίο προσπαθεί να διασφαλίσει, είναι να μην χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες. Και κατά τα άλλα, ας γυρίσει όλη η κοινωνία πίσω στο 1910.
Αυτό που προσπαθεί να διασφαλίσει είναι ότι θα συνεχιστεί ή και θα διευρυνθεί αυτή η βίαιη αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ισχυρών και εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας.
Και δεν τους απασχολεί αν το αποτέλεσμα θα είναι να βυθιστεί για πάντα η ελληνική οικονομία στον φαύλο κύκλο της κρίσης και της ύφεσης.
Είναι λοιπόν η ώρα να πει η κοινωνία το μεγάλο «όχι». Είναι η ώρα να τους κλείσουμε τον δρόμο.
Είναι η ώρα να βαδίσουμε πάνω σε έναν διαφορετικό πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Ας αναρωτηθούμε. Τι καταλαβαίνει ένα νέο παιδί, αγόρι ή κορίτσι, από όλα όσα συμβαίνουν σήμερα:
Ότι έρχεται η εξουσία και του λέει: δεν έχεις κανένα μέλλον.
Θα σκοτωθείς να μπεις σε μια σχολή και να την τελειώσεις. Αλλά δεν θα βρεις δουλειά.
Δεν θα γίνεις ποτέ ανεξάρτητος και δεν θα υλοποιήσεις κανένα σου όνειρο.
Δεν θα πάρεις σύνταξη.
Δεν θα έχεις κανένα δικαίωμα, και καμιά βοήθεια.
Και μην υπολογίζεις ούτε ότι θα δουλέψεις στο μαγαζί του πατέρα σου, γιατί κι αυτό μπορεί να μην υπάρχει.
Και όλα αυτά, για να διασφαλίσουμε – υποτίθεται- το μέλλον της χώρας.
Ποιό είναι, λοιπόν, το μήνυμα που παίρνει ένας νέος άνθρωπος από όσα συμβαίνουν σήμερα;
Ότι για να διασφαλίσουμε το μέλλον της χώρας, θυσιάζουμε την νεώτερη γενιά και όλες τις γενιές που θα έρθουν από εδώ και εμπρός.
Μόνο που με αυτό τον τρόπο δε πρόκειται να διασφαλίσουν απολύτως τίποτε γιατί, πολύ απλά, δε θα υπάρχει μέλλον για να διασφαλίσουνε. Καταστρέφοντας τις νέες γενιές καταστρέφουν το μέλλον αυτού του τόπου.
Είναι σαν το ασφαλιστικό όπου μας είπαν ότι θα κόψουν τις συντάξεις για να διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του συστήματος. Μα χωρίς συντάξεις ποια βιωσιμότητα θα διασφαλίσουν;
Ένα πράγμα, όμως, δεν έχουν υπολογίσει. Ότι αυτή η νέα γενιά, την οποία επιχειρούν να καταστρέψουν, άλλαξε πολλές φορές την πορεία των πραγμάτων. Τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο όσο όμως και στη χώρα μας.
Γιατί οι νέοι άνθρωποι διεκδικούν το δικαίωμα να ονειρεύονται. Και αυτό δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τους το στερήσει.
Γιατί οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν αλλοτριωθεί ακόμα. ‘Έχουν ολοζώντανο μέσα τους το αίσθημα του δικαίου και της αξιοπρέπειας.
Γιατί οι νέοι άνθρωποι είναι δραστήριοι, ζουν, επικοινωνούν μεταξύ τους. Και μπορούν να μετατρέψουν την απογοήτευση και την ανασφάλεια που βιώνουν ο καθένας και η καθεμία ξεχωριστά, σε ένα κοινό συναίσθημα αποφασιστικότητας.
Αυτό λοιπόν χρειάζεται να γίνει τώρα.
Να μπει μπροστά η νέα γενιά. Επικεφαλής ενός μεγάλου κινήματος αντίστασης. Στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στους δρόμους, παντού.
Να γίνει η γενιά που θα πνίξει αυτό το διεφθαρμένο, ψεύτικο, απογοητευτικό πολιτικό σύστημα και τους κυρίαρχους εκφραστές του από τα δυο κόμματα εξουσίας.
Και να δώσει ξανά ελπίδα και προοπτική από ένα κίνημα αναγέννησης και ανατροπής των σημερινών πολιτικών συσχετισμών, για να απεμπλακεί η χώρα από το μνημόνιο της ομηρίας και της υποτέλειας και να οικοδομήσουμε ξανά ένα πλαίσιο κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης.
Στο προηγούμενο διάστημα αντιμετωπίσαμε σοβαρά προβλήματα. Σήμερα κάνουμε βήματα προς τα εμπρός. Πρέπει να επιταχύνουμε.
Πρώτα από όλα να ανασυγκροτήσουμε το κόμμα μας. Που έχει περάσει πολλά. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν και οι κοινωνικές συνθήκες το απαιτούν.
Και ακόμα, να δουλέψουμε ακόμα πιο ενεργά, ακόμα πιο συγκροτημένα για την ενότητα της αριστεράς.
Στον ΣΥΡΙΖΑ μπαίνουν πια καινούριες βάσεις συνεννόησης. Αυτό ήταν άλλωστε το αίτημα του κόσμου της Αριστεράς, οργανωμένου ή ανένταχτου, που περιμένει από εμάς να φανούμε αντίστοιχοι με τις περιστάσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την νέα του πολιτική απόφαση κάνει ένα σοβαρό βήμα. Ξεκαθαρίζει τα πολιτικά μέτωπα της Αριστεράς και τα θέτει σε συζήτηση με τις κοινωνικές δυνάμεις, τους εργαζόμενους, τους νέους αυτού του τόπου.
Σήμερα, που το παραδοσιακό πολιτικό σκηνικό καταρρέει, η πάλη ενάντια στο μνημόνιο και την κοινωνική ισοπέδωση, ο αγώνας για ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο βρίσκεται στα χέρια της Αριστεράς.
Και για να γίνει αυτό, πρέπει να ηττηθεί η κυβερνητική πολιτική. Γι αυτό η Αριστερά επιδιώκει να οικοδομήσει ένα μεγάλο μέτωπο, που θα συσπειρώνει κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, Δυνάμεις από την αριστερά, από τον ριζοσπαστικό οικολογικό χώρο, δυνάμεις που αποδεσμεύονται από την σοσιαλδημοκρατία.
Ξέρουμε τα προβλήματα και τις αδυναμίες μας. Αλλά οφείλουμε να αξιοποιήσουμε την δυναμική που μας δίνει η ενότητα και η κοινή δράση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναπτύξει αξιόλογη δυναμική και είχε σημαντική προσφορά στους αγώνες και τα κοινωνικά κινήματα.
Σήμερα πρέπει να ξεκινήσει την μεγάλη ρήξη με τα προβλήματα και τις αντιφάσεις του. Ώστε να αναδειχτεί σε αυτή την δύναμη ελπίδας που τόσο πολύ χρειάζεται η κοινωνία.
Γιατί η δυναμική των κοινωνικών αγώνων είναι η μόνη ασπίδα προστασίας της κοινωνίας.
Μόνο μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες μπορούμε να διεκδικήσουμε άλλους όρους αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων. Ώστε να μην πληρώσει ο λαός και οι εργαζόμενοι τα χρέη που δημιούργησαν άλλοι.
Μόνο μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες μπορούμε να διεκδικήσουμε και να επιβάλλουμε ένα δημοψήφισμα, για την πολιτική που σήμερα καταστρέφει ολοκληρωτικά τον τόπο.
Αλλά και γιατί μόνο η δυναμική των κοινωνικών μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. ΝΑ διεκδικήσει ένα άλλο σχέδιο.. Που θα αντιμετωπίζει την κρίση με τη στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων και την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Που θα δρομολογεί την ανάπτυξη με κριτήριο τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι την κερδοφορία του Κεφαλαίου.
Και αυτός ο αγώνας δεν είναι μόνο αγώνας για την Ελλάδα. Είναι ένας αγώνας για ολόκληρη την Ευρώπη.
Είναι ένας αγώνας που πρέπει να συναντηθεί με τους κοινωνικούς αγώνες στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Γαλλία, τη Γερμανία, παντού. Ένας αγώνας που το δίνουμε μαζί με τα άλλα κόμματα του Κόμματος Ευρωπαικής Αριστεράς.
Είναι ένας αγώνας για μια άλλη Ευρώπη, απαλλαγμένη από την ομηρεία του Κεφαλαίου, Μια Ευρώπη ειρηνική, κοινωνική, δημοκρατική. Μια Ευρώπη σοσιαλιστική.
Το όραμά μας είναι ένας κόσμος χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση, χωρίς διακρίσεις. Ένας κόσμος αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Το σύστημα που μας οδήγησε στην κρίση, έχει φάει τα ψωμιά του. Και τώρα τρώει τις ίδιες του τις σάρκες. Πρέπει να ξαναδώσουμε καινούρια δύναμη στο όραμα του σοσιαλισμού.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Οι ευθύνες για την Αριστερά είναι τεράστιες.
Απέναντι σε μια κυβέρνηση που υψώνει την σημαία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου…
Απέναντι σε μια δεξιά αντιπολίτευση που προσπαθεί να συγκροτήσει εναλλακτική πρόταση πάνω σε μηνύματα κοινωνικού συντηρητισμού και ξενοφοβίας….
Απέναντι στο κεφάλαιο που εκπονεί τα δικά του σχέδια για την διακυβέρνηση του τόπου….
..Η ευθύνη της Αριστεράς είναι να συναντηθεί με τον κόσμο της δουλειάς και της αξιοπρέπειας. Και ιδιαίτερα με τους νέους ανθρώπους.
Να μιλήσει τη γλώσσα τους, να δώσει δύναμη στην φωνή τους, να τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι η δύναμη βρίσκεται στα χέρια τους.
Πρέπει να ανοιχτούμε στην κοινωνία. Να ριζώσουμε σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα. Και υπάρχουν πολλά.
Υπάρχει το μέτωπο της εργασιακής επισφάλειας.
Υπάρχει το διαρκές αίτημα για παιδεία και μόρφωση.
Υπάρχει ο αγώνας για το περιβάλλον.
Υπάρχει η πάλη ενάντια στον ρατσισμό και ο αγώνας για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Και σήμερα, που οι πρώτες βίαιες επιπτώσεις της κρίσης έχουν ήδη αρχίσει ήδη και εμφανίζονται υπάρχει ένα τεράστιο πεδίο για δράση και πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης.
Αυτοί οι αγώνες ήταν πάντα το οξυγόνο για την Αριστερά. Μέσα από αυτούς τους αγώνες ρίζωσε στην κοινωνία και στις ανθρώπινες συνειδήσεις.
Αυτός λοιπόν είναι ο δρόμος που έχουμε και τώρα να βαδίσουμε.
Και θα τον βαδίσουμε με αποφασιστικότητα και αισιοδοξία.
Δεν θα χαρίσουμε το μέλλον σε όσους θέλουν να βουλιάξουν την κοινωνία για να διασφαλίσουν τα κέρδη τους.
Το μέλλον δεν ανήκει στα κέρδη. Το μέλλον ανήκει στους ανθρώπους, Και πρώτα από όλα ανήκει στις νέες και τους νέους, που διατηρούν μέσα τους την φλόγα και την ψυχή, που χρειάζεται για να αλλάξει ο κόσμος.
Και ο κόσμος μπορεί να αρχίσει να αλλάζει από τώρα κι όλας. Αρκεί να πιστέψουμε ότι μπορούμε να το καταφέρουμε……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου