Οχι άλλο επίδικο...

Παρακολούθησα την Δευτέρα όπως ήμουν υποχρεωμένος να κάνω και από την θέση του γραμματέα της πκ, την περιφερειακή σύσκεψη του κόμματος υπό τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα. Εχω παρακολουθήσει όλες τις τελευταίες συνεδριάσεις συσκέψεις συζητήσεις που γίνονται σε αυτό το επίπεδο, καθώς και τις συνεδριάσεις της ΚΠΕ του κόμματος με αρκετή προσοχή.
Παρατήρησα λοιπόν πως στο λεξιλόγιο του κόμματος μας κυριαρχεί το τελευταίο διάστημα μια λέξη κλειδί που απ ότι φαίνεται, προσπαθεί να ξεκλειδώσει και να λύσει όλα του τα προβλήματα και να το “επανεκκινήσει”.
Η λέξη ΕΠΙΔΙΚΟ είναι η μεγάλη λέξη των συντρόφων μου και απ ότι φαίνεται ο μεγάλος μας στόχος για το επόμενο τουλάχιστον διάστημα.
Ολοι το ψάχνουν και πολλοί ισχυρίζονται πως το έχουνε βρει. Το καταθέτουν με την πρώτη ευκαιρία σε κάθε συνεδρίαση με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Το έχω το επίδικο είπε ένας εξαιρετικός σύντροφός μας στην συνεδρίαση της Δευτέρας. Επιτέλους είπα από μέσα μου. Να το δούμε κι εμείς να αγαλιάσει η ψυχή μας. Κι όμως αυτό το επίδικο δεν ήταν ικανό να καταλαγιάσει την άσβεστη επιθυμία για την ανακάλυψη του “Χρυσού Επίδικου” για την αριστερά μας. Διότι μετά ακριβώς από τον σύντροφό μας που το χε, ένας άλλος σύντροφος μίλησε για το δικό του επίδικο. Τελείως διαφορετικό από τον προηγούμενο που το χε σίγουρα, και βέβαια διαφορετικό και από τους προηγούμενους ανεξάρτητα απ το αν είναι σύντροφοι από τον ίδιο ιδεολογικό χώρο, αν έχουν τις ίδιες πολιτικές θέσεις, αν βρίσκονται και στην ίδια τάση. Απελπισμένος πραγματικά που μετά από ακόμα μια συνεδρίαση το “Χρυσό Επίδικο” για το κόμμα μας δεν έγινε κατορθωτό να ανακαλυφθεί, πήρα το δρόμο για το σπίτι μου. Κοιμήθηκα με δυσκολία δεν σας κρύβω, σκεπτόμενος όλα τα ενδεχόμενα επίδικα που παρουσιάστηκαν από τους συντρόφους μου, ίσως κι από εμένα στην συνεδρίαση της Δευτέρας. Πρέπει να άργησα να κοιμηθώ, αλλά όταν πια τα κατάφερα, ένα πολύ μεγάλο όνειρο, απ αυτά που νομίζεις πως τα βλέπεις μια ολόκληρη ζωή ήρθε στον ύπνο μου και μου έδειξε τον δρόμο. Κατέβηκα-είχε πια ξημερώσει- και περπάτησα.
Μερικά μέτρα όμως παραπέρα με σταμάτησαν αγρότες πάνω στα τρακτέρ τους.Που είναι το επίδικο με ρώτησαν?
Πιο κάτω οι εργάτες του Λαναρά της Elite και εκατοντάδων ακόμα εργοστασίων με ρώτησαν. Που είναι το επιδικό μας?
Ετρεξα αλλά δυο νέοι με πήραν από το χέρι και με πήγαν στον ΟΑΕΔ της Πειραιώς. Σε φέραμε να μας δώσεις το επίδικο μου είπανε.
Βγήκα και ανέβηκα στην Ομόνοια. Δυο τρεις μετανάστες μου φώναξαν από το απέναντι πεζοδρόμιο. Το φερες το περιμέναμε.
Εστριψα για να τους αποφύγω και ένα ζευγάρι γερόντων, έξω από το συσσίτιο μια εκκλησίας. Επιτέλους ήρθες? Το περιμέναμε μια ζωή...
Ξέφυγα απ όλους και έτρεξα σπίτι μου. Με περίμεναν τα μέλη της πολιτικής μου κίνησης. Το φερες ρε σύντροφε, με ρώτησαν με μια φωνή έντονη και επιθετική. Βαρεθήκαμε να περιμένουμε το χεις ή να πάμε σπίτια μας;
Ξύπνησα με αγωνία και φοβερή ένταση. Κάτι συμβαίνει σκέφτηκα. Πήρα σημάδι από τον Λαό. Κάτι θέλει να μου πει το όνειρο. Πήγα στον υπολογιστή μου και έβαλα στο ηλεκτρονικό ψαχτήρι την λέξη που με βασάνιζε όλο μου το βράδυ.
επίδικος -η -ο [epíδikos]: 1.(νομ.) α. που εκδικάζεται από δικαστήριο: Επίδικη υπόθεση / διαφορά. β. για κτ. που το διεκδικεί κάποιος δικαστικώς: Επίδικο κτήμα / δικαίωμα. 2. επίμαχος: Aυτοί που πήραν τα επίδικα μέτρα δεν είχαν υπολογίσει τις αντιδράσεις;
Και να που όλα έχουνε τελικά την σημασία τους. Και τα όνειρα μπορούνε να σε οδηγήσουν σε λύσεις γρίφων, προβλημάτων και αγωνιών που έχεις για τα πράγματα στην ζωή σου. Το μεγάλο επίδικο για την αριστερά και για το κόμμα μας ιδιαίτερα, δεν είναι ανάγκη να το ψάχνουμε μόνοι μας και ο καθένας ξεχωριστά. Αρκεί να το πάμε στο δικαστήριο, να επιδικαστεί η υπόθεσή μας και ο αρμόδιος δικαστής να βγάλει την απόφασή του. Και να συμφωνήσουμε επιτέλους, ανεξάρτητα από τα επιμέρους επίδικα, ανεξάρτητα από το επίδικο του καθένα, πως το σημαντικότερο όλων είναι το Δικαστήριο. Και πως η απόφασή του θα είναι απ όλους σεβαστή. Διότι αν για ένα πράγμα ισχύσουν περισσότεροι του ενός νόμου, τότε δεν έχουμε νομιμότητα, αλλά ανθρωποφαγία, και τελικά ανυπαρξία. Και αν συνεχίσουμε να ψάχνουμε το επίδικό μας , με αυτόν τον τρόπο, με αυτούς τους ρυθμούς, μέσα σε αυτό το οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό αλαλούμ που ζούμε, στο τέλος ,το οποίο τέλος δεν είναι και πολύ μακριά αν δεν το επιδικάσουμε σύντομα, έτσι απλά δεν θα υπάρχει δικαστήριο και δικαστής για τα επίδικά μας.

Επί δικαίων και κυρίως “επί επιδίκων”
Λάμπρος Φίλιος
Πετράλωνα