Οι εποχές των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων, της «ευημερίας», των παχυλών χρηματοδοτήσεων και των μεγάλων έργων υποδομής και ανάπτυξης έχουν παρέλθει προ πολλού.
Η νεοφιλελεύθερη επέλαση «α λα Μεντιτερανέ» έχει αφήσει πίσω της καμένη γη:
Οικονομίες υπηρεσιών (με «βαριά βιομηχανία» τον τουρισμό), μόνο που οι δυνητικοί βόρειοι τουρίστες αδυνατούν να κλείσουν θέση στα καλοκαιρινά τσάρτερ και τα all inclusive πακέτα, γιατί τον φετινό χειμώνα επιζούν με επιδόματα ανεργίας, ανασφάλιστοι και αβέβαιοι για το τί θα τους ξημερώσει τον επόμενο μήνα, ειδικά αν εργάζονται στη France Telecom.
Οικονομίες αγροτικής παραγωγής, μόνο που η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών του Νότου πετούν τα συσσωρευμένα προϊόντα τους στις χωματερές, βλέπουν τα ράφια των σούπερ μάρκετ να γεμίζουν με προϊόντα λατινοαμερικανικών και αφρικανικών χωρών και αναρωτιούνται στα χέρια ποιων επιτήδειων μεγαλοβιομηχάνων κατέληξαν οι επιδοτήσεις και γιατί αγοράζουν τα 200 ml γιαουρτιού ακριβότερα απ’ όσο πουλούν το 1 λίτρο γάλακτος που παράγουν τα ζώα τους.
Οικονομίες οικοδομικής δραστηριότητας, που την προηγούμενη εικοσαετία μετέτρεψαν εν μιά νυκτί μικρές παραθαλάσσιες και ορεινές κωμοπόλεις σε βασίλεια του κτηματομεσιτικού τζόγου και υποβαθμισμένες συνοικίες μεσογειακών μητροπόλεων σε λαμπερές σφηκοφωλιές ακριβών εστιατορίων, clubs και πολυτελών lofts και μεζονετών. Στη θέση τους σήμερα κείτονται «στοιχειωμένα» οικοδομικά τετράγωνα, με την Ισπανία να κατέχει τα σκήπτρα σε ακατοίκητα σπίτια (4 εκατομμύρια στις αρχές του 2010, με το 1 εκατομμύριο εξ αυτών να είναι νεόδμητα).
Οικονομίες που, από τη μια μέρα στην άλλη, άνθησαν μέσω της κινητικότητας κερδοσκοπικών κεφαλαίων, του χρηματιστηριακού τζόγου και της έκρηξης των ληστρικών δανεισμών (καταναλωτικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες), κάνοντας έστω και στιγμιαία πράξη τα καταναλωτικά όνειρα μιας γενιάς Νοτιοευρωπαίων, που δεν γαλουχήθηκε την εποχή των τριών δικτατοριών σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία, αλλά ανατράφηκε τον καιρό της «σοσιαλιστικής» παντοκρατορίας των '80s, τότε που η διαφθορά, το ρουσφέτι, τα σκάνδαλα, ο νεοπλουτισμός και η δημιουργία ενός ανάπηρου κοινωνικού κράτους βαπτίστηκαν «κοινωνική πολιτική» και «επιστροφή του λαού στην εξουσία».
Ο Παπανδρέου, ο Σόκρατες και ο Θαπατέρο, ως συστατικά της νέας «σοσιαλιστικής πλειοψηφίας» στις τρεις χώρες του Νότου με τα τεράστια χρέη και ελλείμματα, επιχειρούν, ακολουθώντας τα βήματα των προπατόρων τους, να εμπαίξουν σε ακόμη μια ιστορική, κρίσιμη συγκυρία, τους πολίτες των χωρών τους.
Σε εσωτερικό επίπεδο ομιλούν για «ομηρεία» και «κατοχή» των χωρών τους από τον «πλούσιο Βορρά» και τις «μεγάλες δυνάμεις» της Ε.Ε. (λες και δεν γνωρίζουν για τη σταδιακή απογείωση των χρεών και στις χώρες του σκληρού πυρήνα της ΟΝΕ, τη Γαλλία και τη Γερμανία), ενώ, ταυτόχρονα, εμφανίζονται στις Συνόδους Κορυφής και το Ecofin πρόθυμοι να καταργήσουν τον 14ο μισθό ή/και τα επιδόματα, να διευρύνουν την επισφάλεια ακόμα και στον όποιο εναπομείναντα δημόσιο τομέα, να αυξήσουν τα όρια συνταξιοδότησης, αρχικά στα 67 (και βλέπουμε για παρακάτω).
Την ίδια ώρα που παγώνουν κάθε νέα πρόσληψη στον δημόσιο τομέα (αφήνοντας την ανεργία να «τρέχει» με 20% στην Ισπανία και με πάνω από 12% στην Ελλάδα), προκειμένου να «περικόψουν τις δημόσιες δαπάνες», ο Παπανδρέου υπογράφει συμφωνίες αγοράς πολεμικών εξοπλισμών με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί.
Την ίδια ώρα που καταγγέλλουν τους «κερδοσκόπους της αγοράς», συνεχίζουν να δανείζονται με ληστρικούς όρους, αντί να ζητήσουν τον απευθείας δανεισμό των κρατών τους από την ΕΚΤ σε κόντρα με τις ρυθμίσεις του Μάαστριχτ και της Συνθήκης της Λισσαβώνας, ή/και την κυκλοφορία ευρωομολόγου (προτάσεις που η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει καταθέσει πριν από τις ευρωεκλογές του 2009).
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά και ειδικότερα η αριστερά του ευρωπαϊκού Νότου καλεί τους λαούς, και ιδιαίτερα τις καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις και ομάδες, να μην δεχθούν να γίνουν θεατές στο ίδιο έργο. Ακόμα κι αν οι σοσιαλδημοκρατικές ή κεντροδεξιές πλειοψηφίες των μεγάλων εργατικών συνομοσπονδιών είναι παντελώς αναντίστοιχες με το κοινό αίσθημα των εργαζομένων, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, που βλέπουν τις κατακτήσεις τους να καταργούνται εν ριπή οφθαλμού, θα πρέπει άμεσα να τις υπερβούν: να διαμορφώσουν (ξεκινώντας από το πρωτοβάθμιο επίπεδο, τις βάσεις της κοινωνίας) μέτωπα αγώνα, ξεκινώντας από τις «χώρες-γουρούνια» (P.I.G.S) και φθάνοντας ώς τις χώρες του σκληρού πυρήνα της ΟΝΕ.
Ήδη στη Γαλλία διοργανώνονται κινητοποιήσεις από το σύνολο των εργατικών συνομοσπονδιών, παρά τον εντελώς διαφορετικό πολιτικό τους προσανατολισμό. Το ίδιο επιχειρούν να κάνουν και στον Νότο οι αριστερής πλειοψηφίας εργατικές συνομοσπονδίες (όπως οι Εργατικές Επιτροπές/CCOO στην Ισπανία ή η CGTP στην Πορτογαλία). Στην Ελλάδα, μετά τη «χλιαρή» απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 10ης Φεβρουαρίου, και υπό τις πιέσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, ομοσπονδιών και των συνδικαλιστών της αριστεράς, η ΓΣΕΕ προχώρησε την προηγούμενη Τετάρτη στη διοργάνωση Γενικής Απεργίας.
Το επόμενο βήμα, ταυτόχρονα με την πυροδότηση εθνικών αγώνων, είναι ο υπερεθνικός συντονισμός. Ο Συνασπισμός, το Μπλόκο της Αριστεράς, η ιταλική Κομμουνιστική Επανίδρυση, το ΚΚ Ισπανίας και η ισπανική Ενωμένη Αριστερά, υπό την αιγίδα του ΚΕΑ, ξεκίνησαν ήδη αυτή τη μεγάλη και δύσκολη προσπάθεια, με τις διμερείς επαφές σε Πορτογαλία και Ισπανία, αλλά και τη σημαντική διεθνή συνάντηση της 27ης Φεβρουαρίου στην Αθήνα. Γιατί για ένα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πρόβλημα, όπως είναι η κρίση, δεν υπάρχει εθνοκεντρικός δρόμος. Υπάρχει μόνο ο δρόμος της διεθνιστικής, συντονισμένης και μαχητικής επιστροφής του λαϊκού παράγοντα. Ο δρόμος της πανευρωπαϊκής αντεπίθεσης.
* Ο Γ. Μπουρνούς είναι υπεύθυνος ευρωπαϊκής πολιτικής του Συνασπισμού και μέλος της ΠΚ Πετραλώνων και Θησείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου