Ο φίλος στα δύσκολα φαίνεται. Του Λάμπρου Φίλιου

Η κατάσταση που διαμορφώνεται στην οικονομία και η κατεύθυνση στην οποία οδηγεί τα πράγματα η κυβέρνηση τέσσερις μήνες μετά την εκλογή της, δημιουργεί στην Ελληνική Κοινωνία ανάμικτα συναισθήματα.

Συναισθήματα οργής, σε άλλους αδικίας, σε κάποιους αγανάκτησης, άλλοι μένουν απαθής διότι έχουν συνηθίσει. Σε μας τους αριστερούς -τους περισσότερους τουλάχιστον- το συναίσθημα της επιβεβαίωσης, στην νεολαία συναισθήματα απογοήτευσης και γενικώς συναισθηματικά η πλειοψηφία του λαού μας είναι πολύ άσχημα. Υπάρχουν βέβαια και τα συναισθήματα της χαράς και της επιβεβαίωσης από την άλλη πλευρά. Διότι όπως λέει και η παροιμία και όπως ο καπιταλισμός επιτάσσει “το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό”. Και είναι γνωστό και επιβεβαιωμένο πως στον καπιταλισμό, την στιγμή που εμείς οι μικροί και αδύναμοι βλέπουμε στην οθόνη μας την καταστροφή, μια οποιαδήποτε οικονομική-φυσική-πολιτιστική καταστροφή, και κλαίμε μπροστά της, εκείνη την ίδια στιγμή οι έχοντες και κατέχοντες γλεντάνε, σηκώνουν τα ποτήρια τους και τα τσουγκρίζουν στην υγεία των θυμάτων τους. Γιατί στον κόσμο που έχουν στήσει, όλα αγοράζονται. Κυρίως ο ανθρώπινος πόνος.

Ετσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα παραμείνουν τα πράγματα στον καπιταλισμό.

Και έτσι ήταν έτσι είναι και έτσι θα εξακολουθήσουν να παραμένουν τα κόμματα τύπου ΠΑΣΟΚ και οι πρωθυπουργοί τύπου Παπανδρέου όσο πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι, που σε μια καταστροφή μια φυσική ή πολιτική ή πολιτιστική καταστροφή κάποιοι θα γελάνε και οι πολλοί θα πρέπει να κλαίνε.

Καμία αντίρρηση δεν υπάρχει σε αυτό το σκηνικό που διαμορφώνεται. Ο καθένας μας έχει επιλέξει την θέση του. Κι εγώ έχω συνειδητοποιήσει την ταξική μου θέση , την προοπτική μου, έχω συμβιβαστεί με τον ρόλο του θύματος. Εχω όμως παρόλα αυτά αναπάντητα πολλά ερωτήματα. Ερωτήματα που γεννά η πολύχρονη ενασχόλησή μου με την πολιτική, με την πολιτική της αριστεράς κυρίως, τα τελευταία 20 χρόνια για τα οποία έχω και σχετική εμπειρία. Δεν είναι η ώρα και δεν μπορώ εδώ να θέσω όλα τα ερωτήματά μου. Αλλωστε δεν απαντιούνται εύκολα από την μια και από την άλλη δεν είμαι και ο μόνος που τα έχει.

Ενα από τα ζητήματα που απασχολεί την αριστερά μας δομικά, τα χρόνια που πέρασαν από την πτώση του σοσιαλιστικού μοντέλου στην Ευρώπη είναι η σχέση με την εξουσία, στα πλαίσια των νέων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, στα χρόνια της παντοκρατορίας του συστήματος, της παγκοσμιοποίησης του, και της επίθεσης που εξαπολύει παντού και σε όλα.

Η κομμουνιστική αντίληψη τουλάχιστον στην χώρα λέει πως είμαι απέναντι από την κρίση σας και το σύστημά σας το πολεμάω και διαμορφώνω από τα κάτω τις συνθήκες ανατροπής του.

Από την άλλη, η ανανεωτική αριστερά έσπειρε και ρίζωσε σωστά κατά την γνώμη μου,- αυτήν υπηρετώ εξ άλλου-, την ιδέα της παρεμβατικής αριστεράς, της αριστεράς που δεν θα μένει απέναντι από το πρόβλημα, που δεν θα δημιουργεί ασπίδα απέναντι στα πολιτικά ζητήματα απέναντι στο κράτος και την εξουσία του, αλλά θα την χρησιμοποιεί για να διεισδύει στον αντίπαλο, θα τον νικάει, και στο τέλος δημοκρατικά και ελεύθερα θα πείθει για την εξουσία την δική του για μια άλλη δίκαιη κοινωνία για τον σοσιαλισμό.

Είναι μεγάλη επιτυχία των ιστορικών στελεχών της ανανεωτικής αριστεράς, η σπορά στην αριστερά αυτής της αντίληψης. Νομίζω πως πια, και δεν χωρά αμφιβολία πως η ιδέα αυτή έχει επικρατήσει στο μεγάλο σύνολο της αριστεράς, κομμουνιστικής και μη, έστω και αν προσωρινά το ΚΚΕ κρατά κοινοβουλευτικά, αριθμητικά και μόνον κάποιες δυνάμεις. Ουσιαστικά όμως και η μεγάλη πλειοψηφία αυτών αντιλαμβάνεται πια πως αν η αριστερά δεν μιλήσει για το δια ταύτα, αν δεν απαντήσει με σύγχρονο τρόπο στα νέα μεγάλα και πολυσύνθετα ζητήματα που δημιουργεί η κρίση, και κυρίως αυτοί που την διαχειρίζονται δεν θα μπορέσει να επιβιώσει πολιτικά σε πρώτη φάση, γιατί δυστυχώς σε δεύτερη και εάν εν τω μεταξύ δεν υπάρχει αριστερά φοβάμαι και για την βιολογική μας επιβίωση. Να απαντήσει στην ρίζα των προβλημάτων που γεννά ο καπιταλισμός, αλλά να απαντήσει και στην καθημερινότητα των προβλημάτων. Στα υπαρκτά, απλά για κάποιους, σύνθετα και σημαντικά για τους αδύναμους. Να απαντήσει το γιατί άνεργος 25 χρόνων με σπουδές και μεγάλα πτυχία, γιατί χίλια ευρώ εργαζόμενος όλη μέρα και τα Σάββατα και με μισά ένσημα, γιατί μια ζωή δουλειά και 67 σύνταξη και αν , γιατί ενώ αυτός που πληρώνει ταμεία 50 χρόνια πάει σε ιδιωτικό νοσοκομείο όταν είναι ανάγκη, γιατί κάποιος πληρώνει τόκο 6% για το δάνειο του και δεν παίρνει καθόλου για τις καταθέσεις του, γιατί ένα παιδί πάει σχολείο πάει και φροντιστήριο και δεν παίζει ποτέ, γιατί το κλίμα αλλάζει και κανένας δεν κάνει τίποτε, γιατί ο γείτονάς μου που μεγαλώσαμε μαζί να μην είναι Ελληνας επειδή είναι έγχρωμος ; Γιατί και πως θα περάσει η κρίση. Γιατί και ποιος θα πρέπει να πληρώσει. Γιατί και που θα βρεθούν οι πόροι. Γιατί και πως δεν θα ξαναγίνουμε έτσι. Εκει θα κερδίσει η αριστερά μας. Και εκεί είναι υποχρεωμένη να απαντήσει. Και όχι μόνον να απαντήσει αλλά να πάρει και μέτρα. Να οργανώσει και να καθοδηγήσει τον λάο μας. Το έκανε με το ΕΑΜ, πρέπει να το ξανακάνει.

Οταν λοιπόν σπέρνεις ιδέες οι οποίες είναι εφικτές και εξυπηρετούν τον σκοπό σου κάποια στιγμή θα φυτρώσουν. Θα φυτρώσουν θα μεγαλώσουν τις ρίζες τους τα κλαδιά τους και τον κορμό τους και θα γίνουν δέντρο.

Οταν όμως οι σπόροι που σπέρνεις δεν μπορούν να φυτρώσουν, όταν περιμένεις τριάντα χρόνια, ποτίζεις και θειαφίζεις, χαλάς χρήματα και κόπο και το φυτό σου δεν σπορίζει, δεν μεγαλώνει δεν ανθίζει, δεν έχει άρωμα και χρώμα τότε πρέπει να το πάρεις απόφαση. Η θα το ξηλώσεις η θα αλλάξεις γεωπόνο.

Και νομίζω πως και ο ποιος αδαής σήμερα στην αριστερά και όχι μόνον, δεν μπορεί να πιστέψει σύντροφοι της ανανεωτικής αριστεράς πως η ιδέα που παλεύεται εδώ και τριάντα χρόνια της μεγάλης αριστεράς με το καλό ΠΑΣΟΚ και τις λοιπές δυνάμεις έχει πιθανότητα ποτέ να ανθίσει στην Ελληνική Κοινωνία και στην αριστερά μας.

Ενα ΠΑΣΟΚ που κοροιδεύει εν ψυχρώ τον λαό, που δεν έχει καμιά αναστολή στο να πάει και με τον διάβολο (βλ.Καρατζαφέρηδες) για να τα βρει, ώστε να είναι στην εξουσία, ένα ΠΑΣΟΚ που δεν έχει καμία αναστολή στο να εξυπηρετήσει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα-έτσι κι αλλιώς δεν είναι η πρώτη φορά-, ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο χρησιμοποιώντας οτι μέσο διαθέτει προσπαθεί να δημιουργήσει κοινωνική αντιπαλότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους επαγγελματίες για να κυβερνά στην λογική διαίρει και βασίλευε.

Ενα ΠΑΣΟΚ το οποίο τα βρήκε με τον Σαμαρά και το Λάος επιζητώντας την συναίνεση με αντάλλαγμα πως μπορείς να το εμπιστεύεσαι πια; Πως μπορείς να έχεις ακόμα αυταπάτες πως με Ραγκούση, Παπακωνσταντίνου, Λοβέρδο και με Κάρολο Παπούλια πρωταγωνιστή στην κατρακύλα της χώρας τα χρόνια που μπορούσε να την κατρακυλήσει, να κάνεις ανατροπές για να φτάσεις στον στόχο σου; Εκτός και αν σύντροφοι της ανανεωτικής αριστεράς του κόμματός που υπηρετώ, σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία εννοείτε αυτό που ζούμε σήμερα. Αν εννοείτε τις προθέσεις κάποιων και όχι τις πράξεις. Αν εννοείτε και πως το εννοείτε θα θέλαμε παρακαλώ πολύ σύντομα να το μάθουμε. Να ξέρουμε τι σημαίνει για εσάς σύντροφοι σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία. Και πως θα τον φτάσουμε αυτόν τον στόχο. Με έναν σαφή οδικό χάρτη από μεριάς σας που να δείχνει τον δρόμο. Διότι ανανεωτική δεν είναι η αριστερά της στασιμότητας, και της εμμονής. Ανανεωτική Αριστερά δεν είναι οι τριάντα και πλέον χρόνια επιμονή πως πολιτική παράγεται μόνο σε επίπεδο ηγεσίας, μέσα σε κομματικά γραφεία, σε νομαρχιακά και δημοτικά συμβούλια. Πολιτική παράγεται στην κοινωνία.

Μήπως ήρθε η ώρα να απεμπλακείτε από αυτή την αδιέξοδη πολιτική πρόταση;

Αν όχι αφήστε εμάς τους υπόλοιπους να πιστεύουμε χωρίς ενοχές, και χωρίς να απολογούμαστε συνεχώς, πως αυτή η αριστερά μπορεί να είναι η λύση. Πως μπορεί η ανανεωτική ριζοσπαστική αριστερά να απαντήσει στα μεγάλα προβλήματα του λαού μας. Πως μπορεί να δημιουργήσει έναν άλλο πόλο. Μια άλλη εντελώς, και σε διαφορετική λογική πολιτική πλατφόρμα, που θα απαντάει με ώριμο αποτελεσματικό σύγχρονο και προπάντων αριστερό τρόπο στα προβλήματα της κοινωνίας, της οικονομίας, του περιβάλλοντος και του πολιτισμού μας με την ευρεία έννοια.

Ας δουλέψουμε επιτέλους για έναν στόχο στην αριστερά και όχι για πολλούς ταυτόχρονα. Οι εξελίξεις στην χώρα μας, αλλά και στον κόσμο το επιβάλλουν.

Κι επειδή όπως λέγεται οι φίλοι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται, και ο λαός μας την έχει άσχημα, αφού καλείτε να την πληρώσει πάλι αυτός, εδώ πρέπει να αποδείξουμε ποιος είναι ο πραγματικός του φίλος. Αν όχι σήμερα πότε;