"Προς παραδειγματισμό"

 

 

Tο υ­πό πλή­ρη ε­ξέ­λι­ξη σχέ­διο της κα­πι­τα­λι­στι­κής α­να­διάρ­θρω­σης στο­χεύει α­κρι­βώς ε­κεί, να (α­ντί)πα­ρα­δειγ­μα­τί­σει: Μη μορ­φω­θείς, μη σπου­δά­σεις! Δες και τους άλ­λους πό­σο ω­φε­λή­θη­καν α­πό αυ­τό

Tου Δη­μή­τρη Καλ­λέρ­γη*           

Σε ε­πο­χές ό­που ο έ­νο­πλος πό­λε­μος ή­ταν σε πλή­ρη ε­ξέ­λι­ξη, τα «μπλό­κα» και οι ε­κτε­λέ­σεις ή­ταν μια υ­παρ­κτή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Πολ­λές φο­ρές τα θύ­μα­τα ή­ταν μέ­λη α­ντι­στα­σια­κών ο­μά­δων, τα ο­ποία ε­πι­λέ­γο­νταν «για πα­ρα­δειγ­μα­τι­σμό» των το­πι­κών κοι­νω­νιών. Έτσι, α­φαι­ρού­σαν δυ­νά­μεις α­πό ό­σους μπο­ρού­σαν να α­να­τρέ­ψουν την κα­τά­στα­ση, ε­νώ ταυ­τό­χρο­να πει­θαρ­χού­σαν ό­σους έ­με­ναν πί­σω.

Στις μέ­ρες μας, τα οι­κο­νο­μι­κά ό­πλα χρη­σι­μο­ποιού­νται ως μέ­σο κα­θυ­πό­τα­ξης των κοι­νω­νιών, ε­νώ πα­ράλ­λη­λα το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό φρο­ντί­ζει να δη­μιουρ­γεί το κα­τάλ­λη­λο πε­ρι­βάλ­λον για την ευ­μά­ρεια και την α­να­πα­ρα­γω­γή της α­στι­κής τά­ξης στο μέλ­λον. Η κοι­νω­νία μας με­ταλ­λάσ­σε­ται, αυ­ταρ­χι­κο­ποιεί­ται και πα­ράλ­λη­λα στρώ­νε­ται κόκ­κι­νο χα­λί για μια πιο σκλη­ρή κα­τα­πίε­ση των λαϊκών στρω­μά­των –και ε­κτός μνη­μο­νίου.
Νιώ­θω θλί­ψη ό­ταν φοι­τη­τές στο ΤΕΙ και στο Πα­νε­πι­στή­μιο μού λέ­νε: «…για­τί, με πτυ­χίο η ζωή εί­ναι κα­λύ­τε­ρη;», διό­τι ως έ­να ση­μείο έ­χουν δί­κιο.

Βλέ­που­ν σε ε­μάς, τους «νέ­ους» ε­πι­στή­μο­νες και δια­κρί­νουν την ερ­γα­σια­κή ε­πι­σφά­λεια, τις ε­λα­στι­κές σχέ­σεις ερ­γα­σίας, την κοι­νω­νι­κή α­πα­ξίω­ση και τις βίαιες πε­ρι­κο­πές των μι­σθών. Η α­νερ­γία, για τους φοι­τη­τές, εί­ναι μια μελ­λού­με­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα –αλ­λά στην ου­σία γνω­ρί­ζουν ό­τι ε­μείς δεν α­ντι­με­τω­πί­ζου­με μό­νο αυ­τό το φραγ­μό.
Βλέ­που­ν τους 900 και πλέ­ον α­διό­ρι­στους στα Α­ΕΙ να α­να­μέ­νουν δύο και τρία χρό­νια για την το­πο­θέ­τη­σή τους. Νέ­οι ε­πι­στή­μο­νες και ε­ρευ­νη­τές, ή­δη ε­κλεγ­μέ­νοι α­πό α­κα­δη­μαϊκά όρ­γα­να, αλ­λά ό­μη­ροι του κρά­τους που φρο­ντί­ζει να τους α­πα­ξιώ­νει κα­θη­με­ρι­νά, α­φαι­ρώ­ντας τους τη δυ­να­τό­τη­τα να πα­ρά­ξουν κά­θε εί­δους ε­πι­στη­μο­νι­κό έρ­γο –α­κό­μα και να βιο­πο­ρι­σθούν. Εν τέ­λει, για πολ­λούς α­πό τους «ο­μή­ρους», η μό­νη ο­δός εί­ναι η με­τα­νά­στευ­ση, έ­να νέο brain drain. «Δώ­ρο» υ­ψη­λού ε­πι­πέ­δου για τους δα­νει­στές και τους ε­ταί­ρους τους.

Βλέ­που­ν τους συμ­βα­σιού­χους δι­δά­σκο­ντες στα Α­ΕΙ να α­γω­νιούν για το εάν ή πό­τε θα λά­βουν την α­μοι­βή τους, ή να δια­πραγ­μα­τεύο­νται με­ρι­κές α­κό­μα ε­βδο­μά­δες σύμ­βα­σης. Πρό­κει­ται για τους δι­δά­σκο­ντες με το πδ407/80 των πα­νε­πι­στη­μίων και τους Επι­στη­μο­νι­κούς/Εργα­στη­ρια­κούς Συ­νερ­γά­τες των ΤΕΙ –δι­δα­κτι­κό και ε­ρευ­νη­τι­κό προ­σω­πι­κό πλή­ρως α­να­γκαίο για τα ι­δρύ­μα­τα, ελ­λεί­ψει μό­νι­μου προ­σω­πι­κού. Απα­ραί­τη­τοι για τη λει­τουρ­γία των προ­γραμ­μά­των σπου­δών και χω­ρίς αυ­τούς θα πα­ρα­τη­ρή­σου­με ε­ξα­φά­νι­ση μα­θη­μά­των και τε­λι­κά την πλή­ρη α­πο­δυ­νά­μω­ση των πα­ρε­χό­με­νων πτυ­χίων.

Για πα­ρα­δειγ­μα­τι­σμό!

Το υ­πό πλή­ρη ε­ξέ­λι­ξη σχέ­διο της κα­πι­τα­λι­στι­κής α­να­διάρ­θρω­σης στο­χεύει α­κρι­βώς ε­κεί, να (α­ντί)πα­ρα­δειγ­μα­τί­σει: Μη μορ­φω­θείς, μη σπου­δά­σεις! Δες και τους άλ­λους πό­σο ω­φε­λή­θη­καν α­πό αυ­τό!

Η κα­πι­τα­λι­στι­κή κρί­ση έ­φε­ρε την οι­κο­νο­μι­κή κα­τάρ­ρευ­ση των λαϊκών οι­κο­γε­νειών και την α­δυ­να­μία τους να υ­πο­στη­ρί­ξουν τις σπου­δές των παι­διών τους. Επι­πλέ­ον, δη­μιουρ­γή­θη­κε μια τε­χνη­τή διαρ­ροή φοι­τη­τώ­ν: οι νέ­οι πια, ο­λοέ­να και πε­ρισ­σό­τε­ροι, δε βρί­σκουν νό­η­μα στις σπου­δές, στη μόρ­φω­ση και ε­πι­λέ­γουν εκ­παι­δευ­τή­ρια κα­τάρ­τι­σης –«ει­σι­τή­ριο», λέ­νε, για την α­γο­ρά ερ­γα­σίας. Το υ­πουρ­γείο Παι­δείας, σε α­γα­στή συ­νερ­γα­σία με τους ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κούς ο­μί­λους, α­να­γκά­ζει τα δη­μό­σια Α­ΕΙ να προ­βούν σε θε­σμι­κές υ­πο­χω­ρή­σεις και τε­λι­κά σε με­τάλ­λα­ξη της α­πο­στο­λής τους. Αντί να λει­τουρ­γούν προς ό­φε­λος της κοι­νω­νίας και της ε­πι­στή­μης, θα ερ­γά­ζο­νται για να με­γι­στο­ποιή­σουν τις και­νο­το­μίες και τα έ­σο­δα των ε­ται­ριών.

Κά­πο­τε, μπο­ρεί η μνη­μο­νια­κή ε­πο­χή να εί­ναι μό­νο μια θλι­βε­ρή α­νά­μνη­ση. Σε μια χώ­ρα, ό­μως, χω­ρίς μορ­φω­μέ­νη νε­ο­λαία, το σχέ­διο προο­δευ­τι­κής α­να­συ­γκρό­τη­σης θα εί­ναι α­δύ­να­το. Απο­τε­λεί χρέ­ος μας η α­ντί­στα­ση στη γε­νο­κτο­νία του ε­πι­στη­μο­νι­κού προ­σω­πι­κού της χώ­ρας, η ο­ποία χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως πα­ρά­δειγ­μα για την ε­περ­χό­με­νη γε­νιά. Η υ­πε­ρά­σπι­ση της Δη­μό­σιας Δω­ρεάν Εκπαί­δευ­σης και των λει­τουρ­γών της ση­μα­το­δο­τεί την ελ­πί­δα των α­δύ­να­μων κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των για έ­να κα­λύ­τε­ρο μέλ­λον.


* Ο Δη­μή­τρης Καλ­λέρ­γης α­νή­κει στο ε­πί συμ­βά­σει εκ­παι­δευ­τι­κό προ­σω­πι­κό του ΤΕΙ Πει­ραιά και προ­ε­δρεύει του Συλ­λό­γου Εκτά­κτου Εκπαι­δευ­τι­κού Προ­σω­πι­κού  (ΣΕΕΠ) του Ιδρύ­μα­τος

Πηγή:Red Notebook  μέσω  Εποχής