Η πολιτική κίνηση του ΣΥΝ Πετραλώνων κ Θησείου πραγματοποίησε την Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου ανοιχτή πολιτική συζήτηση στην οποία εισηγήθηκε ο σύντροφος Γιάννης Μηλιός μέλος της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΝ κ υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική.Επίσης παρευρέθηκαν και παρενέβησαν στην συζήτηση οι δύο εξαιρετικοί αριστεροί διανοούμενοι Μάικλ Λίμποβοτς και Μάρτα Χάρνεκερ οι οποίοι ήταν στην χώρα μας για μια σειρά διαλέξεων που οργάνωσε το Ινστιτούτο Πουλαντζάς.
Δημοσιεύουμε σήμερα την ομιλία του Γιάννη Μηλιού και θα ακολουθήσουν και οι παρεμβάσεις των δύο καλεσμένων μας.
Γιάννης Μηλιός
Ο ρόλος των 2 συντρόφων στο διεθνές αριστερό κίνημα ήταν σημαντικός για πάρα πολλές 10ετίες, όχι μόνο ως συγγραφείς βιβλίων-άρθρων αλλά και για την πολιτική τους παρέμβαση, Ο σ. Μαικ ξεκινησε από το κινημα των ΗΠΑ της 10ετίας του ’60 το κίνημα κατά του Βιετνάμ, το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων και των άλλων μειονοτήτων και το εργατικό κίνημα, έπαιξε πολύ σπουδαίο ρόλο και ως θεωρητικός με κάποια περιοδικά στα οποία ήταν μέσα από το 1965, ζούσε στον Καναδά ως καθηγητής. Έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στο εργατικό κίνημα του Καναδά ακόμα και τώρα δεν έχει κόψει αυτούς τους δεσμούς, αλλά βεβαίως ζει στη Βενεζουέλα όπου συμμετέχει στη Μπολιβαριανή επανάσταση.
Η συντρόφισσα Μάρτα σπούδασε στο Παρίσι , υπήρξε μαθήτρια του Αλτουσέρ, έζησε την δικτατορία του Πινοσέτ, κατέφυγε μετά στην Κούβα όπου έζησε αρκετές 10ετίες ως διευθυντρια ενός πολύ σημαντικού Ινστιτούτου το οποίο λέγεται «λαϊκή μνήμη της λατινικής Αμερικής».Σήμερα είναι σύντροφοι με τον Μάικ και ζούν στη Βενεζουέλα και συμμετέχουν στην Μπολιβαριανή επανάσταση.
Παίρνω ως δεδομένο ότι όλοι ξερουμε αρκετά πράγματα, είναι μια συγκυρία πολύ άσχημη για τους εργαζόμενους. Ένα ερωτημα που μπαίνει συχνά είναι ποιός είναι τελικά –αν μπορούσαμε να το πούμε με μια λέξη- ο χαρακτήρας των πολιτικών που ακολουθεί η κυβέρνηση αλλά και οι άλλες κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Ποιά είναι η επιδίωξή τους. Η επιδίωξή τους σύμφωνα με τις αναλύσεις και του κόμματος αλλά και τη δική μου γνώμη, είναι να επιταχύνουν σε αντιδραστική κατεύθυνση αυτό που έχουμε περιγράψει ως καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Αυτός είναι ο κύριος στόχος. Στο πλαίσιο αυτού του στόχου θέλουν –αν είναι δυνατόν, αλλά αυτό δεν τους ενδιαφέρει τόσο- να αντιμετωπίσουν και το θέμα του χρέους του δημοσίου ρίχνοντας όλα τα βάρη στους εργαζόμενους.Το χρέος είναι η ευκαιρία γι αυτούς. Είναι ο δευτερεύων στόχος και η ευκαιρία. Είναι η ευκαιρία για να κάνουν όλα αυτά που τόσα χρόνια θέλανε αλλά ο συσχετισμός δύναμης δεν τους επέτρεπε. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε. Ότι η αναδιανομή είναι ο βασικός τους στόχος αυτά που εμφανίζονται ως μέσα δήθεν για να αντιμετωπίσουν το χρέος στην πραγματικότητα δεν είναι τα μέσα, είναι ο ίδιος ο σκοπός.
Το είπε μια φορά ο Χρυσοχοϊδης-δεν τον θεωρώ ιδιαίτερα σοβαρό πρόσωπο- αλλά για κάποιο λόγο το είπε πάρα πολύ καθαρά ως υπουργός ότι «συζητώ με πάρα πολλούς βιομηχάνους και άλλους επιχειρηματίες, κι όλοι μου λένε ότι τα πράγματα πάνε καταπληκτικά» Δεν είναι τρελλός, είπε την αλήθεια, απλώς μίλησε σε λάθος κόσμο, είπε αυτό που θά’πρεπε να λένε μεταξύ τους οι βιομήχανοι και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης. Ότι δηλαδή τα πράγματα ποτέ δεν ήταν καλύτερα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο τρόπος για να το ανατρέψουμε αυτό είναι ο μαζικός αγώνας και τα κινήματα. Δεν γίνεται τίποτα χωρίς κινήματα. Και σας δίνω και ένα άλλο στοιχείο που είναι σημαντικό: Σε όλη την Ευρώπη οι πολιτικές είναι οι ίδιες, συγκλίνουν σε τρομερό βαθμό. Στην Ιρλανδία όλοι μιλάνε για το μεγαλύτερο πρόγραμμα λιτότητας που έχει γνωρίσει αυτή η χώρα μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο. Στη Βρεττανία η αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος είναι ακριβώς στην κατεύθυνση των μέτρων που προσπαθούν να εφαρμόσουν εδώ. Το τελευταίο επεισόδιο σ’ αυτό το σήριαλ και θα δούμε πολλά (εννοώ χρονικά τελευταίο) είναι ο προϋπολογισμός. Ο προϋπολογισμός είναι εικονικός, αλλά δεν τους ενδιαφέρει γιατί τους ενδιαφέρει η κατεύθυνση. Και λέω είναι εικονικός γιατί όπως και ο προϋπολογισμός του ’10 και του ’09 θα έχει τεράστιες αποκλίσεις-φαίνεται ήδη από τώρα-, και αλλάξανε ριζικά οι εκτιμήσεις τους σε λίγο χρονικό διάστημα όταν πρώτα καταθέσανε το προσχέδιο του προϋπολογισμού και μετά τον προϋπολογισμό, αλλάξανε ριζικά τα νούμερα. Είναι ένα σημαντικό επεισόδιο διότι δείχνει την κατεύθυνση και τις αλλαγές που σχεδιάζονται. Σχεδιάζουν να μειώσουν 20% τις δαπάνες του υπουργείου παιδείας δλδ όχι ο στόχος που είχαν ότι θα πάνε στο 5% του ΑΕΠ, αλλά από το 3,1 που ήταν το έχουν μειώσει στο 2,75.Οι δαπάνες για την υγεία μειώνονται κατά 1,4 δις ευρώ.Οι δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες είναι μεν αναθέσεις σε επιχειρηματίες αλλά είναι σημαντικές γιατί είναι ένα εργαλείο σχεδιασμού, τί θα κάνει σε προγραμματισμό για την ανάπτυξη της χώρας και τη μεγέθυνση του προϊόντος, και συγχρόνως είναι εργαλεία και για απασχόληση και για βελτίωση των υποδομών. Οι δημόσιες λοιπόν επενδύσεις, μειώνονται κατά 700 εκατομ. επιπλέον πάνω από αυτό το οποίο ήθελε το μνημόνιο, δηλαδή είχανε συμφωνήσει κάτι με το μνημόνιο για το πόσο θα μειωθούν οι δημόσιες επενδύσεις, και τώρα τις μειώνουν δραστικά περισσότερο. Τέλος, συνεχίζουν αυτή την πολιτική μείωσης των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, με τα επιδόματα, λες και τα επιδόματα δεν είναι μισθός, ήταν ο τρόπος που μέσα από τους αγώνες κερδίζαν οι υπάλληλοι τους μισθούς, και μέσα από την κατάργηση των θέσεων απασχόλησης των έκτακτων εργαζομένων. Αρκεί εδώ να σας πω ότι είχαν κάνει μια τεράστια καμπάνια , αν θυμάστε, μιλώντας για 1.100 έως 1.500 εκατομ. δημόσιους υπαλλήλους, όταν ήταν γνωστό πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι διότι οι αμοιβές τους μπαίνουν πάντα στον προϋπολογισμό.Σε κάθε προϋπολογισμό είναι μέσα και οι αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων. Και ξέρανε ότι είναι γύρω στις 775.000 μαζί με τους εκτάκτους και με όλους. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έκανε μια συκοφαντική καμπάνια, μιλώντας για 1.100 και για 1.500 εκατομ., άλλοι παράγοντες αυτού του μπλοκ εξουσίας όπως ο Μίχαλος από το ΕΒΕΑ, ο Στ. Μάνος και άλλοι πολιτικοί μιλούσαν για ακόμα μεγαλύτερα νούμερα, και κουνούσε ο Παπανδρέου το χέρι και έλεγε «θα γίνει απογραφή και θα δείτε». Και η απογραφή έδειξε ότι όλοι μαζί οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι 768.000 δηλαδή λίγο λιγότεροι από το 775 που ξέραμε, γιατί με την ανακοίνωση αυτών των μέτρων αρκετοί συνταξιοδοτήθηκαν, και από αυτούς οι κάθε κατηγορίας μόνιμοι είναι 625.000.(μαζί με τους στρατιωτικούς, αστυνομικούς και παπάδες).
Αυτό το νούμερο άμα το κάνουμε αναγωγή στους εργαζόμενους, θα δούμε ότι για ευρωπαϊκά δεδομένα είναι ένα νούμερο κάτω του μέσου όρου. Είναι πολύ κοντά στη Γερμανία που έχει μειώσει αρκετά τους Δ.Υ, και είναι πολύ πιο κάτω από τη Δανία κλπ. Μας κάνανε μια τέτοια προπαγάνδα, σ’αυτούς τους ανθρώπους συνεχίζουν την επίθεση. Τώρα αν δούμε τον προϋπολ. του ’08 θα δούμε ότι είναι αστείος ο ισχυρισμός ότι ενα μεγάλο μερος του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας προέρχεται από τους υπερβολικά υψηλούς μισθούς στις ΔΕΚΟ και ιδιαίτερα στις ζημιογόνες ΔΕΚΟ. Δεν ξερω αν το γνωρίζετε αλλά μετά τις ιδιωτικοποιήσεις οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ είναι 25.000., και οι εργαζόμενοι στις ζημιογόνες ΔΕΚΟ είναι 21.000 , όταν από την άλλη μεριά υπάρχει το μέγα σκάνδαλο των τελευταίων 10-15 χρόνων που είναι το σκάνδαλο της σκοπούμενης από το κράτος μείωσης των δημόσιων εσόδων, μέσω της μείωσης της φορολογίας των κερδών. Η ευρωπαϊκή αριστερά έχει μια πάγια θέση που λέει ότι πρέπει να υπάρχει ένα ενιαίο ευρωπαϊκό σύστημα φορολογίας για όλες τις χώρες της ΕΕ. Γιατί αναπτύσσεται ένας δήθεν ανταγωνισμός μεταξύ των χωρών για την μείωση των φόρων ώστε να αυξήσουν _υποτίθεται- την ανταγωνιστικότητα.
Στην Ελλάδα από το 2004, έτος των Ολυμπιακών Αγώνων , που ο φορολογικός συντελεστής των επιχειρήσεων ήταν 35% μέχρι το 2011 που θα είναι 20% , αυτή η μείωση των 15 μονάδων είναι η ταχύτερη μείωση σε όλη την ΕΕ. Έχουμε υπολογίσει ότι αν ο φορολογικός συντελεστής για τις επιχειρήσεις ή, η σχέση έμμεσων και άμεσων φόρων (διότι σ’αυτή τη χώρα οι έμμεσοι φόροι υπερτερούν δραματικά των άμεσων φόρων) αν ήταν στο επίπεδο του μέσου όρου της Ευρώπης των 27-όχι της ευρωζώνης που έχουν ιδιαίτερο βάρος οι βόρειες χώρες και θα ήταν τα πράγματα πολύ χειρότερα γι αυτούς- αλλά των 27 που είναι μέσα και η Βουλγαρία και η Λεττονία κλπ, στα τελευταία 10 χρόνια το κράτος με τον μέσο όρο των συντελεστών αυτών θα είχε επιπλέον τουλάχιστον 95 δις εσοδα. Αυτά τα 95 δις είναι περίπου το πακέτο στήριξης των 110δις.
Μπορώ να σας το πω και με έναν άλλο τρόπο το ίδιο πράγμα: από το 1999 περίπου και πιο παλιά, από το 1997, μέχρι να αρχίσει η κρίση το 2007, το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ (αυτό είναι ένας λόγος: επάνω έχουμε το χρέος και κάτω το προϊόν) ήταν περίπου στο 100% του ΑΕΠ. Αυτό το διάστημα, το ΑΕΠ της Ελλάδας δλδ ο παρονομαστής, αυξήθηκε κατά 44%. Πώς ο λόγος έμεινε ίδιος; (το χρέος όταν ξεσπασε η κρίση ήταν στα 300 δις και το ΑΕΠ στα 250δις. Η χώρα κάθε χρόνο παράγει 250 δις. Και όταν λέμε 100% εννοούμε ότι το χρέος θα ήταν περίπου 250 δις. Αυτό είναι ένας λόγος. Πώς λοιπόν έμεινε σταθερός όταν αυξήθηκε κατά 44%; Ρίχνανε σκόπιμα τα έσοδα. Και τα ρίχνανε νόμιμα μειώνοντας τους συντελεστές.Και πάνω σ’αυτό οικοδομήσανε ένα συστημα διαφθοράς και φοροδιαφυγής πάνω στη νόμιμη φοροαπαλλαγή. Διότι όταν έχεις 1.000.000 επιχειρήσεις, ακόμα και προσωπικές ή 850.000 επιχειρήσεις και έχεις 1000 ελεγκτές είναι πολ΄ύ δύσκολο να ελέγξεις τη μάζα της φοροδιαφυγής.Αλλά αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου που είναι η νόμιμη φοροαπαλλαγή η οποία γινόταν συστηματικά και εξακολουθεί να γίνεται και σήμερα με το επιχείρημα ότι δήθεν η μείωση των φορολογικών συντελεστών θα επιταχύνει τους ρυθμούς μεγέθυνσης, πράγμα που δεν έχει αποδειχτεί πουθενά σε καμμία χώρα και ούτε στην Ελλάδα. Οι ρυθμοί ανάπτυξης της Ελλάδας ήταν πολύ ψηλοί (3,5-4%) τα τελευταία 13-15 χρόνια πριν από την κρίση με ψηλούς φορολογικούς συντελεστές και με χαμηλούς δεν επηρεάστηκαν και αυτό έχει να κάνει με το ότι οι ρυθμοί μεγέθυνσης έξαρτώνται από πολλά. Από την συναίνεση στο χώρο της δουλειάς, από την εκπαίδευση και κατάρτιση του εργατικού δυναμικού από την τεχνολογία που εισάγεται και με ποιό τρόπο εισάγεται, από τις συνθήκες του ανταγωνισμού, από τις εισροές ή τις μη εισροές κεφαλαίων χρηματοπιστωτικών ή άλλων, από πάρα πολλά πράγματα και όχι από τους φορολογικούς συντελεστές. Επομένως είναι μια πολιτική που έχει συνέχεια, σκοπεύει στην αναδιανομή του εισοδήματος και είναι έντονα ταξική πολιτική και η οποία βρίσκει την κρίση του χρέους που είναι μια κρίση ταξική με την έννοια ότι προέρχεται ακριβώς από τη μείωση των φορολογικών συντελεστών των εχόντων και κατεχόντων, τη βρίσκει ως ευκαιρία να φορτώσει όλα τα βάρη στους εργαζόμενους και να καταργήσει όλα τους τα δικαιώματα. Να μην είναι παράνομος ο επιχειρηματίας που θα απασχολήσει εγαζόμενους με μισθό κάτω από τη συλλογική σύμβαση εργασίας. Δεν θα είναι παράνομος, διότι οι επιχειρησιακές συμβασεις νόμιμα πια θα κυριαρχούν.
Αυτή λοιπόν η κατάσταση έχει γενικευτεί σήμερα στην Ευρώπη και κατά κάποιο τρόπο έχει κωδικοποιηθεί ως το γερμανικό μοντέλο, το οποίο είναι εξίσου κακό με το νοτιοευρωπαϊκό, γιατί είναι ένα μοντέλο που προάγει τον νεοφιλελευθερισμό και μάλιστα με τρόπους που να μπορούν να επιβάλλουν πολιτικές πειθάρχησης και στις άλλες χώρες. Σ’ένα διάστημα 13-14 ετών όταν είχαμε μεγέθυνση στην Ελλάδα του προϊόντος και της εσωτ. ζήτησης γύρω στο 70%, το αντίστοιχο μέγεθος στη Γερμανία ήταν 22%. Απ’ αυτό το 22%, η αύξηση των μισθών ήταν κάτω από 10 και η αύξηση της εσωτ. ζήτησης ήταν γύρω στο 7%, και τα κέρδη των γερμανών κεφαλαιοκρατών που συντήρησαν αυτήν την ανάπτυξη, στηρίχτηκαν στις εξαγωγές. Λοιπόν, τί μας λένε, ότι είναι καλή μια κοινωνία που η εσωτ. της ζήτηση μένει στάσιμη, που οι μισθοί είναι καθηλωμένοι που έχει μείνει πίσω από τις χώρες που ήταν στο ίδιο επίπεδο ανάπτυξης στην αρχή της περιόδου που εξετάζουμε: πίσω από την Ολλανδία, πίσω από τη Γαλλία, και που τα πάντα τα στηρίζει σε ένα μοντέλο εξαγωγών, γιατί αυτό είναι καλύτερο από το άλλο μοντέλο. ΓΕνικά ο νεοφιλελευθερισμός δημιουργεί τέτοιες ανισομέρειες, τέτοιες ανισότητες και ασυμμετρίες, που στην κρίση φαίνεται ότι αυτό το μοντέλο δεν μπορεί να συνεχίσει. Η κρίση τελικά είναι κρίση συστημική, αυτές οι πολιτικ΄ες είτε στην μια κατεύθυνση που βασιζότανε στην ενθάρρυνση του δανεισμού –ιδιωτικού δανεισμού και δημόσιου- διότι ο δημόσιος δανεισμός δεν είναι μόνο ένα βάρος για κάποιους όταν τα πράματα πάνε καλά πριν τη κρίση, είναι και μια πολύ επικερδής σφαίρα τοποθέτησης κεφαλαίων. Αυτό είναι γνωστό από την εποχή του Μαρξ. Τους σιδηροδρόμους στις ΗΠΑ τους κτίζανε δημιουργώντας μεγάλα δημόσια ελλείματα τα οποία τα πλήρωναν –για να το πω σχηματικά- οι εργαζόμενοι φορολογούμενοι και αυτά τα ελλείματα τα χρηματοδοτούσν οι ίδιοι που έκαναν τους σιδηροδρόμους. Δανείζανε δλδ το κράτος από τα κέρδη που προκύπταν από την κατασκευή των σιδηροδρόμων. Είναι πολύ γνωστή μέθοδος αυτή.Το μεγάλο χρέος δεν είναι υποθήκευση των μελλοντικών γενεών παρά μόνο των μελλοντικών γενεών των εργαζομένων. Διότι οι μελλοντικές γενιές των κεφαλαιούχων κρατάνε στο χαρτοφυλάκιό τους, όχι μόνο καταθέσεις σε τράπεζες αλλά και τα χαρτιά –τα ομόλογα – του δανείου. Είναι λοιπόν ευλογία για κάποιους, και γι αυτό μεταξύ άλλων ακολουθούσαν αυτήν την πολιτική ψηλού χρέους. Δανεισμού παντού και των πάντων.Κόβανε τον μισθό και ενθαρρύνανε τα νοικοκυριά να αποκτήσουν σπίτι, όχι με τις αποταμιεύσεις τους αλλά με δάνεια. Παντού. Στις ΗΠΑ, στη Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Ισπανία με τη μεγάλη φούσκα των ακινήτων, στην Ελλάδα.
Αυτή λοιπόν η πολιτική έχει φτάσει στα όριά της και προσπαθουν να την διασώσουν εμβαθύνοντάς την. Θεωρούμε ότι δεν πάει άλλο. Ως κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς έχουμε μια εναλλακτική στρατηγική για όλες τις χώρες της Ευρώπης. Λέμε:
1ον ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρξουν κινήματα, πρέπει να τους σταματήσουμε στο δρόμο και στους τόπους δουλειάς. Η χτεσινή διαδήλωση ήταν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, από την κατάσταση που ήταν πριν, από αυτή την πτώση του κινήματος βλέπουμε μια άνοδο: να παλέψουμε να γίνει πιο ισχυρό. Θέλουμε να επαναδιαπραγματευτούμε ολόκληρο το πακέτο: την ασφάλιση, τον δημόσιο τομέα που να είναι σε άλλη κατεύθυνση όχι ο δημόσιος τομέας που γνωρίσαμε και που ήταν απαράδεκτος, πελατειακός και διεφθαρμένος, δεν θελουμε το κρατικό, θέλουμε το δημόσιο με την έννοια του δημόσιου συμφέροντος και προσπαθούμε να κάνουμε πράξη και συγκεκριμένο συνθημα και αίτημα, αυτό το περίφημο του διεθνούς κινήματος κατα της νεοφιλελευθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης: «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη». Δηλαδή θα ξαναορίσουμε και θα ξαναστοχεύσουμε στις κοινωνικές ανάγκες και όχι σε αυτό που αυτοί ονομάζουν ανταγωνιστικότητα που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κερδοφορία του κεφαλαίου και η αναδιανομή του εισοδήματος και συγχρόνως έχουμε μια συγκεκριμένη πρόταση και στρατηγική για μια νέα αρχιτεκτονική για την επανίδρυση –αν θέλετε- της Ευρώπης μέσα στο πλαίσιο της οποίας επανίδρυσης μπορεί να αντιμετωπιστεί και το αίτημα του χρέους. Το συνέδριο της Ε.Α έγινε πριν από λίγες μέρες . Η Ε.Α είχε ξεκινήσει ως ένας ελάχιστος αριθμός κομμάτων, 4 ή 5 και σήμερα αριθμεί 38 μέλη το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Μέσα στην ατζέντα για μια κοινωνική Ευρώπη περιέχονται στόχοι όπως η ευρωπαϊκή ρύθμιση της κρίσης του χρέους που περνάει μέσα από τη διαγραφή ενός τμήματός του (του τμήματος που δεν σχετίζεται με τα ασφαλιστικά ταμεία και άλλους τέτοιους οργανισμούς και έχει να κάνει με συγκεκριμένες δαπάνες που έχουν γίνει.πχ στην Ελλάδα υπάρχει το έγκλημα των στρατιωτικών δαπανών, που είναι μια μηχανή μίζας για τους υπουργούς και για τους πρωθυπουργούς. Οι υπουργοί και τα επιτελεία τους παίρνουν το 7% μέχρι επίπεδοleopard και στα mirage κλπ τα παίρνουν οι πρωθυπουργοί..Εκτός από αυτό το αισχρό σκάνδαλο των 2 κομματων, του δικομματισμού, έχουμε αντιπαραγωγιές δαπάνες που κάνουν τη χώρα αυτή τον μεγαλύτερο εισαγωγέα όπλων στον κόσμο μετά τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ. Αυτά λοιπόν τα σκάνδαλα πρεπει να σταματήσουν, γι αυτό μιλάμε για έναν άλλο δημόσιο τομέα, και αυτό το τμήμα του χρέους είναι επαχθές όπως και άλλα τμήματα του χρέους που πρέπει να δούμε συγκεκριμένα με μια διαδικασία διαφάνειας που σημαίνει άνοιγμα των βιβλίων.
2ον Αντί του υπάρχοντος μηχανισμού στήριξης ή του συμφώνου σταθερότητας, προτείνεται ένας μόνιμος μηχανισμός προστασίας και αλληλεγγύης. Σε εντελώς άλλη βάση, ένα συμφωνο απασχ’ολησης και ανάπτυξης.
3ον επισημαίνεται ότι ο ρόλος της ΕΚΤ πρέπει να αλλάξει ριζικά. Η κεντρική τράπεζα δεν μπορεί να είναι ο μεσάζων της κερδοφορίας των εμπορικών τραπεζών, δεν μπορεί να δανείζει τις εμπορικές τράπεζες με 1% για να δανείζουν τα κράτη με ό τι προκύψει από τις αγορές: 3,5,11%. Αυτό πρέπει να σταματήσει και αυτό το μετρο είναι μέτρο εύρυθμης λειτουργίας ακόμα και του ίδιου του συστήματος. Στην Ιαπωνία χρηματοδοτεί κατευθείαν η Κεντρική Τράπεζα το κράτος, το δημόσιο στις ΗΠΑ και αλλού. Επομένως ριζική αλλάγή του ρόλου της ΕΚΤ που να μπορεί να εκδίδει ευρωομόλογα αλλά και να μπορεί να δανείζει απευθείας τα κράτη μέλη με χαμηλό επιτόκιο.
Κλείνοντας, μπορώ να πω ότι βρισκόμαστε σε μια συγκυρία εξαιρετικά κρίσιμη, συγχρόνως όμως και ιστορική με την έννοια ότι γίνονται βαθιές αλλαγές, το σύστημα είναι σε κρίση, οι πολιτικές που ακολουθούνται, βλέπουν και οι ίδιοι ότι είναι πολιτικές αστάθειας και αποσταθεροποίησης ακόμα και για το ευρώ, βρισκόμαστε σε μια στιγμή που δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ακόμα και τη διάλυση του ευρώ (αν συνεχιστούν αυτές οι πολιτικές) θυμίζει πράγματα που συνέβαιναν στον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο μόνο την περίοδο του μεσοπολέμου με την κρίση του ’29, ποτέ δεν ε’ιχαμε τόσο οξέα φαινόμενα, και η παρέμβασή μας μπορεί να είναι καθοριστική: η παρέμβαση μιας αριστεράς που είναι ανανεωτική και ριζοσπαστική και δημοκρατική και κινηματική και συγχρόνως έχει τα στοιχεία τα εναλλακτικά των κινημάτων, του φεμινισμού, της προστασίας του περιβάλλοντος. Η παρέμβασή μας αυτήν την περίοδο πρ’επει να έχει και μια διάσταση αλληλεγγύης. Υπάρχουν όλο και μεγαλύτερες κατηγορίες συμπολιτών μας και όχι μόνο αλλοδαπών, αλλά και Ελλήνων, που βρίσκονται σε πολύ δύσκολη κατάσταση κάτω από το όριο της φτώχειας.Αυτοί οι μηχανισμοί αλληλεγγύης δεν είναι φιλανθρωπία, είναι σχέδια για μια εναλλακτική κοινωνία όπου το δημόσιο συμφέρον, οι ανάγκες των ανθρώπων, ανάγκες οριζόμενες ως κοινωνικές ανάγκες είναι πάνω από το μερικό, το ατομικό, το ιδιωτικό, το κέρδος. Είναι κάτι για το οποίο από τώρα μπορούμε να σχεδιάζουμε και δράσεις και κατευθύνσεις.
Τελειώνω με μια επισήμανση: ότι σε ότι αφορά το ζήτημα του προϋπολογισμού που είναι και ένα θέμα επικαιρότητας και θα υπάρξουν και δράσεις, το κόμμα μας έχει κάνει πολυ σημαντικές επεξεργασίες οι οποίες όλες είναι διαθέσιμες για να δείτε τους αριθμούς, τα στοιχεία, τα πάντα, στο σάιτ του κόμματος. Επίσης ακόμα και το μεγάλο βιβλίο που εβγαλε το οικονομικό επιμελητήριο με 190 σελίδες για την ελληνική οικονομία και τον προυπολογισμό, φέρει τη σφραγίδα του Γιάννη Δραγασάκη και άλλων συνεργατών από το κόμμα που ήταν από τους βασικούς συντάκτες και ο Γ.Δραγασάκης ήταν ο υπεύθυνος αυτής της δουλειάς.
Βεβαίως αυτή η δουλειά είναι προϊόν συμβιβασμο΄υ γιατί είναι οικονομικό επιμελητήριο, αλλά οι βασικές θέσεις είναι προς αυτή την κατεύθυνση και είναι χρήσιμο εργαλείο για όσους θέλουν να εμβαθύνουν.
Επαναλαμβάνω πως ότι είναι να γίνει θα κριθεί από τη δική μας ικανότητα να κινητοποιήσουμε τους εργαζόμενους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου