του Γιάννη Μπουρνού
Οι πορτογαλικές Εθνικές Εκλογές της 5ης Ιουνίου σημαδεύτηκαν από την θεαματική άνοδο της κεντροδεξιάς, την παταγώδη ήττα των Σοσιαλιστών, την άνοδο της λαϊκιστικής δεξιάς και την αδυναμία της Αριστεράς να καρπωθεί την κοινωνική δυσαρέσκεια και να μπει σφήνα στο δικομματισμό, αποδομώντας το ψευδοδίλημμα περί “καλύτερου διαχειριστή του μνημονίου” μέσω της αντιπαράθεσης μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων.
Μετά τη δυναμική εμφάνιση της “απελπισμένης γενιάς” και του κινήματος των πλατειών στη Λισσαβόνα και το Πόρτο, το προεκλογικό κλίμα φάνηκε να επηρεάζεται από την κορύφωση της κρίσης αντιπροσώπευσης και την απόρριψη του “πολιτικού συστήματος”. Η αποχή στις πορτογαλικές εκλογές, παρότι δεν σημείωσε την τρομακτική άνοδο που ανέμεναν πολλοί αναλυτές, έφτασε τελικά στο 41,1% (από 39,5% το 2009), αφού στις κάλπες προσήλθαν 104.000 λιγότεροι ψηφοφόροι από το 2009.
Επίσης, από τα εκλογικά αποτελέσματα διαφαίνεται ότι αρκετοί ψηφοφόροι, ενώ έφτασαν στην κάλπη, επέλεξαν τελικά ως πράξη διαμαρτυρίας και απόρριψης του “πολιτικού συστήματος” είτε την υπερψήφιση κάποιου μικρού, εξωκοινοβουλευτικού σχηματισμού, είτε την επιλογή της λευκής ψήφου. Πιο συγκεκριμένα, στις εθνικές εκλογές του 2009 συμμετείχαν 11 μικρότερα κόμματα και συγκέντρωσαν αθροιστικά ποσοστό 3,2% (175.399 ψήφοι). Στις εκλογές της 5ης Ιουνίου συμμετείχαν 12 εξωκοινοβουλευτικοί σχηματισμοί, που συγκέντρωσαν αθροιστικά ποσοστό 4,5% (246.222 ψήφοι). Ανάμεσά τους το μαοϊκών καταβολών “Κομμουνιστικό Κόμμα Πορτογάλων Εργατών” (PCTP/MRPP), που έφτασε το 1,13%, και το νεοεμφανιζόμενο "Κόμμα για τα Ζώα και τη Φύση" (PAN), που συγκέντρωσε 1,04%. Συνολικά, και παρά την πτώση της συμμετοχής, 71.000 περισσότεροι ψηφοφόροι (σε σχέση με το 2009) επέλεξαν αυτή τη φορά να ψηφίσουν μικρότερα, εξωκοινοβουλευτικά κόμματα. Τέλος, τη λύση του λευκού επέλεξαν 50.000 περισσότεροι ψηφοφόροι από το 2009 (από 99.000 σε 148.000).
Το προεκλογικό κλίμα, καθώς και το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα μαρτυρούν ότι η Πορτογαλία βρίσκεται “μια φάση πίσω” από την κατάσταση στην Ελλάδα. Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, παρά την εντεινόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια για την άγρια λιτότητα που εφάρμοσε τη διετία 2009-2011 ο Σοσιαλιστής Σόκρατες και στήριξαν στο κοινοβούλιο οι κεντροδεξιοί Σοσιαλδημοκράτες (PSD) και η λαϊκιστική δεξιά του Λαϊκού Κόμματος (CDS/PP), επηρεάστηκε σε συντριπτικό βαθμό από την αγωνία για τη διαχείριση του επερχόμενου μνημονίου. Ήταν η ίδια η απερχόμενη κυβέρνηση μειοψηφίας του Σόκρατες, άλλωστε, που έφερε τον πορτογαλικό λαό προ τετελεσμένων και προετοίμασε το έδαφος για μια τέτοιου τύπου προεκλογική πόλωση, συνάπτοντας εν μια νυκτί, λίγες εβδομάδες πριν τη μέρα των εκλογών, τη συμφωνία με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Ε.Ε.
Θυμίζοντας, λοιπόν, τις ελληνικές εκλογές του Οκτώβρη του 2009, οι εκλογείς απέρριψαν τον Σόκρατες και στράφηκαν στα δεξιά του πολιτικού συστήματος, αναζητώντας καλύτερο διαχειριστή. Παρόλο που κανένα κόμμα δεν συγκέντρωσε από μόνο του την απόλυτη πλειοψηφία, τα δύο κόμματα της δεξιάς μαζί συγκεντρώνουν άνετη πλειοψηφία και θα σχηματίσουν τη νέα κυβέρνηση συνασπισμού. Η πορτογαλική δεξιά διαθέτει σήμερα, για πρώτη φορά μετά την αποκατάσταση της δημοκρατιας στη χώρα, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, την κυβέρνηση και την Προεδρία της Δημοκρατίας. Οι Σοσιαλδημοκράτες και το Λαϊκό Κόμμα κέρδισαν αθροιστικά 560.000 περισσότερες ψήφους, σε σύγκριση με τις Εθνικές Εκλογές του 2009. Ποσοστιαία, οι Σοσιαλδημοκράτες έφτασαν το 38.6% (+9.5%), ενώ το Λαϊκό Κόμμα συγκέντρωσε 11.7% (+1.2%).
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) συγκέντρωσε 28% (-8,5%) και εξέλεξε 73 βουλευτές (-23), χάνοντας 510.000 ψήφους και τη σχετική πλειοψηφία που κατείχε από τις εκλογές του 2009. Ο Ζοζέ Σόκρατες παραιτήθηκε από τη ηγεσία του κόμματος και ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αποχωρήσει από την πολιτική ζωή. Παρότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα τίθεται πλέον εκτός κυβέρνησης, παραμένει το κόμμα εκείνο που συνυπέγραψε το Μνημόνιο με την τρόϊκα, οπότε δεν αποκλείονται μελλοντικές συνεργασίες εντός του κοινοβουλίου με τη νέα δεξιά κυβέρνηση.
Ο “Συνασπισμός Δημοκρατικής Ενότητας” CDU (ιδρύθηκε το 1987 από το Πορτογαλικό ΚΚ και τους Πορτογάλους Πράσινους) και το Μπλόκο της Αριστεράς (BE), που αντιτάχθηκαν σθεναρά στην ένταξη της χώρας στο Μηχανισμό Διάσωσης και διεκδίκησαν την αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, συγκέντρωσαν αθροιστικά μόλις 13% των ψήφων, τη στιγμή που το 2009 είχαν συγκεντρώσει 18%.
Αυτή η ήττα οφείλεται στην απώλεια περίπου της μισής εκλογικής δύναμης του Μπλόκο. Το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς πήρε 5,2% (-4,6%), συγκεντρώνοντας 288.000 ψήφους (-269.000), και εξέλεξε 8 βουλευτές (απώλεσε, δηλαδή, τη μισή Κοινοβουλευτική του Ομάδα).
Ο συνασπισμός Πορτογαλικού ΚΚ-Πρασίνων διατήρησε την εκλογική του επιρροή. Έχασε 5000 ψήφους σε σχέση με το 2009, αλλά, λόγω της αυξημένης αποχής, έμεινε σχεδόν στο ίδιο ποσοστό (7,94%, από 7,88% που είχε) και εξέλεξε έναν επιπλέον βουλευτή, στη περιφέρεια του Αλγκάρβε, στον πορτογαλικό νότο, φθάνοντας τις 16 έδρες.
Οι αιτίες για το οδυνηρό αποτέλεσμα του Μπλόκο της Αριστεράς είναι σύνθετες. Όντας ένα σχετικά νέο κόμμα (ιδρύθηκε μόλις το 1999), εμφανίζεται πιο ευάλωτο στην προβολή των διαφόρων εσωκομματικών του διαφωνιών στην κοινή γνώμη, σε σχέση με το Πορτογαλικό ΚΚ, το οποίο διασώθηκε από την πόλωση, χάρη στο ισχυρότερο “trademark” του, τον πιο στιβαρό οργανωτικό μηχανισμό του, την ιστορική του σχέση με συνδικαλιστικούς φορείς και τη συναισθηματική του επιρροή σε μερίδες των λαϊκών στρωμάτων.
Πιο συγκεκριμένα, το Μπλόκο φαίνεται να “πλήρωσε” σε αυτές τις εκλογές την εικόνα εσωκομματικής διαμάχης, που εκτυλίχθηκε σε δύο φάσεις το προηγούμενο διάστημα:
Αφενός στις προηγηθείσες Προεδρικές Εκλογές (Ιανουάριος 2011), όταν η επιλογή του 80% του κόμματος να στηρίξει την ανεξάρτητη υποψηφιότητα του Σοσιαλιστή βουλευτή, Μανουέλ Αλέγκρε, πολεμήθηκε έντονα, λόγω της -εκ των υστέρων- επίσημης στήριξης του Αλέγκρε και από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Μερίδα διαφωνούντων στελεχών και μελών του Μπλόκο, αφού άσκησαν “εξ αριστερών” κριτική στην πλειοψηφία του κόμματος, τελικώς στις Προεδρικές Εκλογές στήριξαν δημόσια την ανεξάρτητη υποψηφιότητα του Φερνάντο Νόμπρε, του οποίου το πολιτικό πρόγραμμα κινήθηκε σαφέστατα σε πιο μεταρρυθμιστικό και πολιτικά ασαφές πλαίσιο από αυτό του Αλέγκρε. Μέσα σε αυτό το κλίμα, η υποψιότητα του Αλέγκρε δεν κατάφερε να σπάσει την κυριαρχία του δεξιού Προέδρου Καβάκο Σίλβα, ο οποίος εξελέγη από τον πρώτο γύρο των εκλογών.
Δεύτερο σημείο τριβών εντός του Μπλόκο αποτέλεσε η απόφαση του κόμματος να καταθέσει (όπως δικαιούνταν από τον κανονισμό του πορτογαλικού κοινοβουλίου) πρόταση μομφής εναντίον της μειοψηφικής κυβέρνησης Σόκρατες, λίγους μήνες πριν την πτώση της. Το κόμμα διχάστηκε ως προς την καταλληλότητα της συγκυρίας για την κατάθεση της εν λόγω πρότασης, με εκπροσώπους της μεταρρυθμιστικής εσωκομματικής τάσης (“Πολιτική 21ου Αιώνα”) να τοποθετούνται δημοσίως κατά της πρότασης μομφής, στα παράθυρα μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων.
Παρότι στο πρόσφατο Τακτικό Συνέδριο του Μπλόκο (που έγινε στις αρχές Μαϊου, ένα μήνα, δηλαδή, πριν τις Εθνικές Εκλογές) το εσωκομματικό κλίμα βελτιώθηκε σημαντικά και παρότι η έναρξη διμερών συνομιλιών με το Πορτογαλικό ΚΚ για τη λήψη κοινών πρωτοβουλιών για την κρίση έφερε έναν αέρα αισιοδοξίας, η κακή εικόνα του κόμματος είχε ήδη απομακρύνει πολλούς εκλογείς που το επέλεξαν στις προηγούμενες Εθνικές Εκλογές και τις Ευρωεκλογές του 2009.
Πέρα, όμως, από τις αναγκαίες αναλύσεις για τις σωστές ή λάθος πολιτικές επιλογές και τις εσωτερικές τριβές του Μπλόκο της Αριστεράς, δεν χωράει καμιά αμφιβολία, όπως αναφέρθηκε και στην αρχή του παρόντος σημειώματος, ότι η ένταξη στο Μηχανισμό Διάσωσης, η οποία παρουσιάστηκε ως αναπόφευκτη τρεις εβδομάδες πριν τις εκλογές και συνυπογράφηκε από τους Σοσιαλιστές, τους Σοσιαλδημοκράτες και το Λαϊκό Κόμμα, έπαιξε το ρόλο τελεσιγράφου για τη συντριπτική πλειοψηφία της πορτογαλικής κοινωνίας. Οδήγησε, δε, απ' ό,τι φάνηκε, μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων να κυριευθούν από αίσθημα ματαιότητας, αφού βρέθηκαν ενώπιον προειλημμένων αποφάσεων. Αυτή η ατμόσφαιρα, καθώς και ο “επαναπατρισμός” πολλών χαλαρών ψηφοφόρων του Μπλόκο στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, υπό τον φόβο της επερχόμενης νίκης της δεξιάς, έπληξε πρωταρχικά και καθοριστικά τον φορέα της πορτογαλικής ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Σημείωση:
Πλήρες γράφημα (περιλαμβάνει και συγκριτικά στοιχεία με τις εκλογές του 2009), θα βρείτε στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών: http://www.legislativas2011.mj.pt/#none
(Εκκρεμεί η κατανομή τεσσάρων εδρών σύμφωνα με τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας των Πορτογάλων ομογενών που κατοικούν εντός και εκτός Ευρώπης).
Οι πορτογαλικές Εθνικές Εκλογές της 5ης Ιουνίου σημαδεύτηκαν από την θεαματική άνοδο της κεντροδεξιάς, την παταγώδη ήττα των Σοσιαλιστών, την άνοδο της λαϊκιστικής δεξιάς και την αδυναμία της Αριστεράς να καρπωθεί την κοινωνική δυσαρέσκεια και να μπει σφήνα στο δικομματισμό, αποδομώντας το ψευδοδίλημμα περί “καλύτερου διαχειριστή του μνημονίου” μέσω της αντιπαράθεσης μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων.
Μετά τη δυναμική εμφάνιση της “απελπισμένης γενιάς” και του κινήματος των πλατειών στη Λισσαβόνα και το Πόρτο, το προεκλογικό κλίμα φάνηκε να επηρεάζεται από την κορύφωση της κρίσης αντιπροσώπευσης και την απόρριψη του “πολιτικού συστήματος”. Η αποχή στις πορτογαλικές εκλογές, παρότι δεν σημείωσε την τρομακτική άνοδο που ανέμεναν πολλοί αναλυτές, έφτασε τελικά στο 41,1% (από 39,5% το 2009), αφού στις κάλπες προσήλθαν 104.000 λιγότεροι ψηφοφόροι από το 2009.
Επίσης, από τα εκλογικά αποτελέσματα διαφαίνεται ότι αρκετοί ψηφοφόροι, ενώ έφτασαν στην κάλπη, επέλεξαν τελικά ως πράξη διαμαρτυρίας και απόρριψης του “πολιτικού συστήματος” είτε την υπερψήφιση κάποιου μικρού, εξωκοινοβουλευτικού σχηματισμού, είτε την επιλογή της λευκής ψήφου. Πιο συγκεκριμένα, στις εθνικές εκλογές του 2009 συμμετείχαν 11 μικρότερα κόμματα και συγκέντρωσαν αθροιστικά ποσοστό 3,2% (175.399 ψήφοι). Στις εκλογές της 5ης Ιουνίου συμμετείχαν 12 εξωκοινοβουλευτικοί σχηματισμοί, που συγκέντρωσαν αθροιστικά ποσοστό 4,5% (246.222 ψήφοι). Ανάμεσά τους το μαοϊκών καταβολών “Κομμουνιστικό Κόμμα Πορτογάλων Εργατών” (PCTP/MRPP), που έφτασε το 1,13%, και το νεοεμφανιζόμενο "Κόμμα για τα Ζώα και τη Φύση" (PAN), που συγκέντρωσε 1,04%. Συνολικά, και παρά την πτώση της συμμετοχής, 71.000 περισσότεροι ψηφοφόροι (σε σχέση με το 2009) επέλεξαν αυτή τη φορά να ψηφίσουν μικρότερα, εξωκοινοβουλευτικά κόμματα. Τέλος, τη λύση του λευκού επέλεξαν 50.000 περισσότεροι ψηφοφόροι από το 2009 (από 99.000 σε 148.000).
Το προεκλογικό κλίμα, καθώς και το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα μαρτυρούν ότι η Πορτογαλία βρίσκεται “μια φάση πίσω” από την κατάσταση στην Ελλάδα. Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, παρά την εντεινόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια για την άγρια λιτότητα που εφάρμοσε τη διετία 2009-2011 ο Σοσιαλιστής Σόκρατες και στήριξαν στο κοινοβούλιο οι κεντροδεξιοί Σοσιαλδημοκράτες (PSD) και η λαϊκιστική δεξιά του Λαϊκού Κόμματος (CDS/PP), επηρεάστηκε σε συντριπτικό βαθμό από την αγωνία για τη διαχείριση του επερχόμενου μνημονίου. Ήταν η ίδια η απερχόμενη κυβέρνηση μειοψηφίας του Σόκρατες, άλλωστε, που έφερε τον πορτογαλικό λαό προ τετελεσμένων και προετοίμασε το έδαφος για μια τέτοιου τύπου προεκλογική πόλωση, συνάπτοντας εν μια νυκτί, λίγες εβδομάδες πριν τη μέρα των εκλογών, τη συμφωνία με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Ε.Ε.
Θυμίζοντας, λοιπόν, τις ελληνικές εκλογές του Οκτώβρη του 2009, οι εκλογείς απέρριψαν τον Σόκρατες και στράφηκαν στα δεξιά του πολιτικού συστήματος, αναζητώντας καλύτερο διαχειριστή. Παρόλο που κανένα κόμμα δεν συγκέντρωσε από μόνο του την απόλυτη πλειοψηφία, τα δύο κόμματα της δεξιάς μαζί συγκεντρώνουν άνετη πλειοψηφία και θα σχηματίσουν τη νέα κυβέρνηση συνασπισμού. Η πορτογαλική δεξιά διαθέτει σήμερα, για πρώτη φορά μετά την αποκατάσταση της δημοκρατιας στη χώρα, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, την κυβέρνηση και την Προεδρία της Δημοκρατίας. Οι Σοσιαλδημοκράτες και το Λαϊκό Κόμμα κέρδισαν αθροιστικά 560.000 περισσότερες ψήφους, σε σύγκριση με τις Εθνικές Εκλογές του 2009. Ποσοστιαία, οι Σοσιαλδημοκράτες έφτασαν το 38.6% (+9.5%), ενώ το Λαϊκό Κόμμα συγκέντρωσε 11.7% (+1.2%).
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) συγκέντρωσε 28% (-8,5%) και εξέλεξε 73 βουλευτές (-23), χάνοντας 510.000 ψήφους και τη σχετική πλειοψηφία που κατείχε από τις εκλογές του 2009. Ο Ζοζέ Σόκρατες παραιτήθηκε από τη ηγεσία του κόμματος και ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αποχωρήσει από την πολιτική ζωή. Παρότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα τίθεται πλέον εκτός κυβέρνησης, παραμένει το κόμμα εκείνο που συνυπέγραψε το Μνημόνιο με την τρόϊκα, οπότε δεν αποκλείονται μελλοντικές συνεργασίες εντός του κοινοβουλίου με τη νέα δεξιά κυβέρνηση.
Ο “Συνασπισμός Δημοκρατικής Ενότητας” CDU (ιδρύθηκε το 1987 από το Πορτογαλικό ΚΚ και τους Πορτογάλους Πράσινους) και το Μπλόκο της Αριστεράς (BE), που αντιτάχθηκαν σθεναρά στην ένταξη της χώρας στο Μηχανισμό Διάσωσης και διεκδίκησαν την αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, συγκέντρωσαν αθροιστικά μόλις 13% των ψήφων, τη στιγμή που το 2009 είχαν συγκεντρώσει 18%.
Αυτή η ήττα οφείλεται στην απώλεια περίπου της μισής εκλογικής δύναμης του Μπλόκο. Το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς πήρε 5,2% (-4,6%), συγκεντρώνοντας 288.000 ψήφους (-269.000), και εξέλεξε 8 βουλευτές (απώλεσε, δηλαδή, τη μισή Κοινοβουλευτική του Ομάδα).
Ο συνασπισμός Πορτογαλικού ΚΚ-Πρασίνων διατήρησε την εκλογική του επιρροή. Έχασε 5000 ψήφους σε σχέση με το 2009, αλλά, λόγω της αυξημένης αποχής, έμεινε σχεδόν στο ίδιο ποσοστό (7,94%, από 7,88% που είχε) και εξέλεξε έναν επιπλέον βουλευτή, στη περιφέρεια του Αλγκάρβε, στον πορτογαλικό νότο, φθάνοντας τις 16 έδρες.
Οι αιτίες για το οδυνηρό αποτέλεσμα του Μπλόκο της Αριστεράς είναι σύνθετες. Όντας ένα σχετικά νέο κόμμα (ιδρύθηκε μόλις το 1999), εμφανίζεται πιο ευάλωτο στην προβολή των διαφόρων εσωκομματικών του διαφωνιών στην κοινή γνώμη, σε σχέση με το Πορτογαλικό ΚΚ, το οποίο διασώθηκε από την πόλωση, χάρη στο ισχυρότερο “trademark” του, τον πιο στιβαρό οργανωτικό μηχανισμό του, την ιστορική του σχέση με συνδικαλιστικούς φορείς και τη συναισθηματική του επιρροή σε μερίδες των λαϊκών στρωμάτων.
Πιο συγκεκριμένα, το Μπλόκο φαίνεται να “πλήρωσε” σε αυτές τις εκλογές την εικόνα εσωκομματικής διαμάχης, που εκτυλίχθηκε σε δύο φάσεις το προηγούμενο διάστημα:
Αφενός στις προηγηθείσες Προεδρικές Εκλογές (Ιανουάριος 2011), όταν η επιλογή του 80% του κόμματος να στηρίξει την ανεξάρτητη υποψηφιότητα του Σοσιαλιστή βουλευτή, Μανουέλ Αλέγκρε, πολεμήθηκε έντονα, λόγω της -εκ των υστέρων- επίσημης στήριξης του Αλέγκρε και από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Μερίδα διαφωνούντων στελεχών και μελών του Μπλόκο, αφού άσκησαν “εξ αριστερών” κριτική στην πλειοψηφία του κόμματος, τελικώς στις Προεδρικές Εκλογές στήριξαν δημόσια την ανεξάρτητη υποψηφιότητα του Φερνάντο Νόμπρε, του οποίου το πολιτικό πρόγραμμα κινήθηκε σαφέστατα σε πιο μεταρρυθμιστικό και πολιτικά ασαφές πλαίσιο από αυτό του Αλέγκρε. Μέσα σε αυτό το κλίμα, η υποψιότητα του Αλέγκρε δεν κατάφερε να σπάσει την κυριαρχία του δεξιού Προέδρου Καβάκο Σίλβα, ο οποίος εξελέγη από τον πρώτο γύρο των εκλογών.
Δεύτερο σημείο τριβών εντός του Μπλόκο αποτέλεσε η απόφαση του κόμματος να καταθέσει (όπως δικαιούνταν από τον κανονισμό του πορτογαλικού κοινοβουλίου) πρόταση μομφής εναντίον της μειοψηφικής κυβέρνησης Σόκρατες, λίγους μήνες πριν την πτώση της. Το κόμμα διχάστηκε ως προς την καταλληλότητα της συγκυρίας για την κατάθεση της εν λόγω πρότασης, με εκπροσώπους της μεταρρυθμιστικής εσωκομματικής τάσης (“Πολιτική 21ου Αιώνα”) να τοποθετούνται δημοσίως κατά της πρότασης μομφής, στα παράθυρα μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων.
Παρότι στο πρόσφατο Τακτικό Συνέδριο του Μπλόκο (που έγινε στις αρχές Μαϊου, ένα μήνα, δηλαδή, πριν τις Εθνικές Εκλογές) το εσωκομματικό κλίμα βελτιώθηκε σημαντικά και παρότι η έναρξη διμερών συνομιλιών με το Πορτογαλικό ΚΚ για τη λήψη κοινών πρωτοβουλιών για την κρίση έφερε έναν αέρα αισιοδοξίας, η κακή εικόνα του κόμματος είχε ήδη απομακρύνει πολλούς εκλογείς που το επέλεξαν στις προηγούμενες Εθνικές Εκλογές και τις Ευρωεκλογές του 2009.
Πέρα, όμως, από τις αναγκαίες αναλύσεις για τις σωστές ή λάθος πολιτικές επιλογές και τις εσωτερικές τριβές του Μπλόκο της Αριστεράς, δεν χωράει καμιά αμφιβολία, όπως αναφέρθηκε και στην αρχή του παρόντος σημειώματος, ότι η ένταξη στο Μηχανισμό Διάσωσης, η οποία παρουσιάστηκε ως αναπόφευκτη τρεις εβδομάδες πριν τις εκλογές και συνυπογράφηκε από τους Σοσιαλιστές, τους Σοσιαλδημοκράτες και το Λαϊκό Κόμμα, έπαιξε το ρόλο τελεσιγράφου για τη συντριπτική πλειοψηφία της πορτογαλικής κοινωνίας. Οδήγησε, δε, απ' ό,τι φάνηκε, μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων να κυριευθούν από αίσθημα ματαιότητας, αφού βρέθηκαν ενώπιον προειλημμένων αποφάσεων. Αυτή η ατμόσφαιρα, καθώς και ο “επαναπατρισμός” πολλών χαλαρών ψηφοφόρων του Μπλόκο στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, υπό τον φόβο της επερχόμενης νίκης της δεξιάς, έπληξε πρωταρχικά και καθοριστικά τον φορέα της πορτογαλικής ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Σημείωση:
Πλήρες γράφημα (περιλαμβάνει και συγκριτικά στοιχεία με τις εκλογές του 2009), θα βρείτε στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών: http://www.legislativas2011.mj.pt/#none
(Εκκρεμεί η κατανομή τεσσάρων εδρών σύμφωνα με τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας των Πορτογάλων ομογενών που κατοικούν εντός και εκτός Ευρώπης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου