Η οικονομική κρίση που γνωρίζουμε στη χώρα μας είναι δημιούργημα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και του πολιτικού μοντέλου που οικοδομήθηκε στη μεταπολίτευση του μονόδρομου των αυτοδύναμων κυβερνήσεων και των ρεφορμιστικών αυταπατών που καλλιέργησε το ΠΑΣΟΚ. Είναι κρίση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης, της αποθέωσης του ανταγωνισμού, της συσσώρευσης του πλούτου, είναι η κρίση της κοινωνικής ανισότητας.
Αποτελεί συνέπεια της παγκοσμιοποιήμενης καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Είναι αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης της εργασίας και των παραγωγικών σχέσεων, των παγκόσμιων ενεργειακών αποθεμάτων, των πλουτοπαραγωγικών αγαθών του πλανήτη, της συσσώρευσης κέρδους από τη σφαίρα της παραγωγικής διαδικασίας στη σφαίρα του τζόγου του χρήματος. Είναι η διεύρυνση των ανισοτήτων σε Βορρά και Νότο, σε αναπτυγμένο καπιταλισμό και σε υποανάπτυκτες χώρες. Είναι οι αντιθέσεις ενός οξυμένου ανταγωνισμού των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων, ανάμεσα σε Ευρώπη , ΗΠΑ, Ιαπωνία, Κίνα και Ρωσία. Είναι το επιστέγασμα της διεθνοποίησης του κεφαλαίου και η δυνατότητα του να κυκλοφορεί ελεύθερα, όπου προσφέρονται δυνατότητες για μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Είναι τέλος αποτέλεσμα της επικάλυψης της πολιτικής από την αγορά.
Τα νέα μέτρα της Κυβέρνησης δεν θα είναι προσωρινά θα συνεχιστούν και θα έχουν μόνιμο χαρακτήρα. Το έλλειμμα για να φτάσει στο 3% σύμφωνα με το σύμφωνο σταθερότητας χρειάζονται 27 δις ευρώ στην επόμενη τριετία, υπέρογκο πόσο αν πάρουμε υπόψη ότι ο τακτικός προϋπολογισμός του 2010 είναι μόλις 55 δις ευρώ. Φέτος μόνο υπολογίζονται 12 δις ευρώ για να μειώσουν το έλλειμμα του ΑΕΠ κατά 4% . Υπολογίζονται ότι από έμμεσους και άμεσους φόρους και από τη μείωση των κοινωνικών δαπανών θα εισπραχθούν 7 δις ευρώ, με 1 δις από τους δημοσίους υπαλλήλους. Με τέτοια μέτρα η χώρα δεν μπορεί να βγει από την ύφεση. Η οικονομία χρειάζεται πολιτικές που θα φέρουν αύξηση εσόδων από μια αναπτυξιακή πολιτική. Πολλά άμεσα μέτρα έχουν προταθεί (Ο ΣΕΒ αποτιμά τη φοροδιαφυγή σε 30 δις ευρώ και η κυβέρνηση υπολογίζει να εισπράξει φέτος 2,4 δις.)
Απέναντι σε αυτή τη πολιτική τι κάνουμε;
Βασικό μέλημα της αριστεράς πρέπει να παραμένει η συσπείρωση της δημιουργίας “μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για την ανατροπή του κυβερνητικού Προγράμματος Σταθερότητας και την ακύρωση των μέτρων” και ταυτόχρονα την δημιουργία “μετώπου της ευρωπαϊκής αριστεράς για την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας”. Σε τελική ανάλυση η ανατροπή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών είναι αυτή που θα φέρει εντέλει την ακύρωση του συμφώνου σταθερότητας.
Μια τέτοια πολιτική πρέπει να αναδεικνύει :
Το ποιος θα πληρώσει το κόστος της κρίσης, καθώς δεν μπορεί να συνεχίσουν να το πληρώνουν οι εργαζόμενοι.
Τις ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, να αποκαλύπτει ότι τα αποτέλεσμα των πολιτικών τους δεν έχουν σχέση με την ανικανότητα τους αλλά τις επιλογές τους και να προτείνει ποια πολιτική χρειάζεται να εφαρμοστεί.
Την αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση για συσπείρωση όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων του ευρύτερου τόξου που αντιτίθενται σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές και που θα δίνει διέξοδο απέναντι στη κρίση και στο καπιταλισμό.
Για εμάς είναι κατανοητό ότι για αυτή τη κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού απαιτούνται ριζικοί μετασχηματισμοί με ορίζοντα τον σοσιαλισμό. Όμως ο κόσμος της εργασίας στην πλειοψηφία του δεν έχει πεισθεί από την δική μας εκδοχή και γι’ αυτό χρειάζεται η ένταση της ιδεολογικής μας αντιπαράθεσης, σε συνδυασμό με την πάλη για άμεσες αλλαγές που θα βελτιώνουν τη ζωή του.
Οι απαντήσεις μας πρέπει να συνοδεύονται από την αγωνιστική δράση, την κινητοποίηση, τη μάχη της διεκδίκησης και της ανατροπής των σχεδίων που παραμένει η μόνη σταθερή διέξοδος της διαμόρφωσης πολιτικών συσχετισμών . Όμως οι αγώνες δεν φτάνουν εάν δεν συνδέονται άμεσα με ιδεολογικά και πολιτικά στηρίγματα. Διότι «Δεκέμβρηδες» μπορούν να υπάρξουν και άλλοι, το ερώτημα είναι σε ποια κατεύθυνση θα κινηθούν. Σε μια τυφλή αναποτελεσματική κατεύθυνση, σε μια συντηρητική αναδίπλωση ή σε μια προοδευτική προοπτική;
Ο Σύριζα, αν θέλουμε να έχει την πολιτική υπεροχή στην κοινωνία, αν θέλουμε να μην τροφοδοτήσει περαιτέρω απογοήτευση “ότι τίποτα δεν γίνεται , όλοι ίδιοι είναι “ πρέπει να βελτιώσει τις ιδεολογικές και προγραμματικές ανεπάρκειες του, τα δικά του ελλείμματα αξιοπιστίας.
Ο κόσμος που πίστεψε στο ΣΥΡΙΖΑ , τον είδε ως συσπείρωση των διάσπαρτων δυνάμεων της αριστεράς σε μια διαρκή προσπάθεια ανασύνθεσης και αναθεμελίωσης των οραμάτων ,των προγραμμάτων και των μεθόδων της δράσης της. Εναντιώθηκε στα σχέδια της κεντροαριστερής πολιτικής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να συνοδευτεί με πρακτικές «σκαντζόχοιρου», δηλαδή της αριστερής περιχαράκωσης και αναδίπλωσης σε ιδεολογικές αγκυλώσεις της μεταπολίτευσης. Χρειάζονται νέες ιδεολογικές προσεγγίσεις για την αριστερά του 21ου αιώνα μακριά από κλισέ και ιδεολογήματα ώστε να ανοίξουμε την συζήτηση με στραμμένο το βλέμμα προς τα έξω.
Για αυτό χρειάζεται να δούμε κριτικά πολιτικές προσέγγισης που αναδεικνύονται και στο χώρο μας με αφορμή τη κρίση. Για παράδειγμα , ενισχύουμε ως πολιτικός χώρος τους εργαζόμενους, την προοδευτική και αγωνιστική προοπτική και την διάθεση, όταν διατυπώνουμε και εμείς ότι η Ελλάδα είναι υπό κατοχή; Εξυπηρετούμε τους εργαζόμενους όταν συμμετέχουμε στο κουρνιαχτό της χρεοκοπίας της χώρας; Ακόμα και αν ισχύει κάτι τέτοιο , ποιους βολεύουν και ποιους εξυπηρετούν οι αποδοχές τέτοιων θέσεων; Δεν ευνοούν όλους αυτούς που επιχειρούν να αποκομίσουν περισσότερα κέρδη από τους εργαζόμενους;
Μήπως τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας μας οδηγούνται σε πτώχευση; Μήπως δίνει η κυβέρνηση κάποια μάχη απεγκλώβισης από τις πιέσεις της ΕΕ; Χρεοκοπεί μια χώρα όταν έχει επί σειρά ετών ελλείμματα; Γιατί τότε δεν χρεοκοπούν οι μεγάλες οικονομίες του πλανήτη - της ευρωζώνης, των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας.
Η Ελλάδα δεν είναι υπό κατοχή ούτε σε εθνική χρεοκοπία. Οι εργαζόμενοι της Ελλάδας βρίσκονται στο στόχαστρο μια διεθνούς πίεσης για τρεις λόγους.
α) Γιατί η χώρα επιλέχτηκε ως αδύναμος κρίκος ώστε να τζογάρουν οι κερδοσκόποι και για να αποκομίσουν περισσότερα κέρδη στο διεθνή πόλεμο του χρηματιστήριου του χρήματος.
β) Γιατί η ΕΕ για να περιορίσει αυτές τις πιέσεις επιβάλει μεγαλύτερο περιορισμό στους μισθούς και δικαιώματα των εργαζόμενων με μια σοσιαλιστική κυβέρνηση η οποία έχει τη συναίνεση του δικομματισμού και του ΛΑΟΣ
γ) Γιατί η ΕΕ αξιοποιεί μια τέτοια ευκαιρία ώστε να επιτεθεί απέναντι σε όλους τους εργαζομένους της ασκώντας μια πολιτική ισοπέδωσης εργατικών κατακτήσεων και τρομοκράτησης τους ώστε να καταστήσουν την κρίση ως μια ιδανική ευκαιρία για μόνιμου χαρακτήρα αντεργατικές αναδιαρθρώσεις οι οποίες θα τροποποιήσουν σε βάρος των εργαζομένων τους όρους κοινωνικής και πολιτικής πάλης ώστε να ανακτήσουν την ιδεολογική ηγεμονία εκείνες οι δυνάμεις και οι πολιτικές τους που μας έφεραν σε αυτή τη μεγάλη οικονομική κρίση.
Και ενώ το κεφάλαιο ενισχύει καθημερινά την συνοχή του, το ΚΚΕ, αλλά και κάποιοι στην δική μας αριστερά, σιγοντάρουν τους εθνικούς και πατριωτικούς απομονωτισμούς. Αντί να εφαρμόσουμε πολιτικές ευρύτερων κοινωνικών συσπειρώσεων, αντί να ενώσουμε τη φωνή με τους εργαζόμενους της ΕΕ, αντί να ενώσουμε κοινές προσπάθειες, να δώσουμε κοινούς αγώνες, αντί να μιλήσουμε για αριστερές εναλλακτικές πολιτικές, μιλάμε για πατριωτικά μέτωπα ανατροπής, ανυπακοής, πολιτικές περιχαράκωσης της αριστεράς που δεν λένε τίποτα πολιτικά στη κοινωνία . Ορισμένοι επίσης συνεχίζουν να «χαϊδεύουν αυτιά», με πολιτικές πρακτικές που δεν έχουν αντίκρισμα στη κοινωνία παρά μονό για αριστερή κατανάλωση.
Μπορούμε όμως έτσι να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο και αποτελεσματικό κίνημα όταν:
Απέναντι στη κρίση συνεχίζουμε να μιλάμε για επανάσταση , για εργατικό Δεκέμβρη, για μια αντισυστημική πολιτική, για να κάνουμε ουσιαστικά πολιτικό πλιάτσικο ανάμεσα στο κόσμο της αριστεράς για μικροκομματικά οφέλη; Όταν δεν διαμορφώνουμε επιθετικές πολιτικές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και συντονισμό αντίστασης μέσα από την οικοδόμηση ενός δικτύου πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών δυνάμεων που αντιτίθενται στις προωθούμενες πολιτικές, δυναμώνοντας το μέτωπο αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους της ΕΕ; Όταν δεν αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ανάπτυξης ίσων ευκαιριών και αναδιανομής του πλούτου; Όταν δεν θέτουμε την συμμετοχική διακυβέρνηση της κοινωνίας στη παραγωγική διαδικασία; Όταν δεν θέτουμε την κατοχύρωση των δημόσιων αγαθών και της κοινωνικής ιδιοκτησίας, που αποτελεί συστατικό στοιχείο σοσιαλιστικής προοπτικής;
Θέτουμε εναλλακτικές πολιτικές για την ΕΕ που θα συσπειρώνουν δυνάμεις και θα δίνουν λύσεις στο εσωτερικό αλλά και πανευρωπαϊκά εναντία στην πολιτική της; Ζητώντας τώρα δημοψήφισμα δεν αδυνατίζουμε την ιδία την συσπείρωση των εργαζομένων την ιδία την προοπτική της ενότητας της προσπάθειας να μην περάσουν τα μέτρα; Διαμορφώνουμε πολιτικές απέναντι στην ΕΕ από τη στιγμή που έχουμε κοινό νόμισμα για ένα κοινό μηχανισμό δανεισμού, ένα κοινό ταμείο αλληλεγγύης στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη ειδικότερα; Θέτουμε τη δυνατότητα έκδοσης ευρωομολόγου ή άλλου μηχανισμού κοινού δανεισμού; Το ευρώ μπορεί να είναι σταθερό και βιώσιμο αν σημαντικός αριθμός μελών του δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις, αν βρίσκεται σε μεγάλη απόκλιση, όπως τείνει να συμβεί ανάμεσα στις χώρες που έχουν εμπορικά πλεονάσματα, με επίκεντρο τη Γερμανία, και τις χώρες που έχουν εμπορικά ελλείμματα, όπως είναι η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και ενδεχομένως και άλλες;
Πώς όμως θα υπάρξει ένα μέτωπο πολιτικό, ανταγωνιστικό, αριστερό, ριζοσπαστικό, οικολογικό, απέναντι στο δικομματισμό;
Σε τέσσερα ζητήματα πρέπει να ανοίξουμε το διάλογο να τα αποφασίσουμε και να τα προβάλουμε ως αριστερά.
1) Τα σύγχρονα αξιακά στοιχεία της νέας αριστεράς του 21Ο αιώνα.
2) Το συντονισμό, την αλληλεγγύη και τις δράσεις των κοινωνιών (πρόπλασμα το κοινωνικό Φόρουμ).
3) Την πολιτική και προγραμματική διέξοδο.
4) Την δημοκρατική λειτουργία του κινήματος, τη συμμετοχή και τη πολιτική έκφραση του.
Θέματα που αγγίζουν και θέτουν για την αριστερά το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων.
*Ο Παναγιώτης Σκούτας είναι μέλος της ΠΚ Πετραλώνων και Θησείου και της ΝΕ Α Αθήνας του ΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου