Το Συνέδριό μας είναι πλέον γεγονός. Κάποιοι από μας το είδαν σαν ένα θετικό- προωθητικό βήμα, άλλοι το αντιμετώπισαν ως επικίνδυνο βήμα κι άλλοι ως καταστροφικό. Δεν έχει πια σημασία. Το κεφάλαιο της συζήτησης έκλεισε. Η απόφαση της ΚΠΕ είναι εδώ και περιμένει τη δημιουργική εφαρμογή της με πρώτους , όλους και όλες , που το υποστήριξαν με επιμονή και απαίτηση.
Σύντροφοι έχουμε μπροστά μας μια μεγάλη πρόκληση. Για 2 λόγους:
Ο πρώτος έχει σχέση με την πολιτική συγκυρία που είναι εκρηκτική. Στα 36 χρόνια από τη μεταπολίτευση είναι η πρώτη φορά που φαίνεται πολύ καθαρά η απόφαση της ολιγαρχίας με κέντρο πλέον τις Βρυξέλλες, να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους , με όσες κατακτήσεις πέτυχε το εργατικό, οικολογικό, φεμινιστικό , εκπαιδευτικό κίνημα , μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο δεύτερος έχει σχέση με τον τρόπο που η δική μας αριστερά ερμηνεύει αυτή την εξέλιξη. Και πάνω απ’ όλα είναι η ΠΡΑΞΗ της δικής μας αριστεράς απέναντι στα γεγονότα .
Θέλω να συμβάλλω ώστε το συνέδριό μας να δείξει με τις αποφάσεις του ότι «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια». Φτώχεια ιδεών και επιστημονικών
Φτώχεια στράτευσης για το σκοπό μας (?).
Το βήμα της ΠΡΑΞΗΣ, που είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο, είναι πολύ δύσκολο να γίνει. Και εδώ, στη δυσκολία , γίνονται φανερές και οι ανατροπές που πρέπει να συμβούν:
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΠΡΩΤΗ: Το κόμμα. Δηλαδή ο εαυτός μας στη νιοστή δύναμη (όπου ν ο αριθμός των μελών του κόμματος).
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Οι αγώνες. Ενας αριστερός μπορεί αμέσως να αναγνωρισθεί από τη λέξη ΑΓΩΝΑΣ. Κάποτε, όχι πολλά χρόνια πριν, αγώνας σήμαινε κυρίως κίνδυνο. Αγωνιζόμενος είχες βέβαιο τον κίνδυνο και αβέβαιο το αποτέλεσμα. Από τότε τα πράγματα προχώρησαν. Οταν τα κέντρα άσκησης της εξουσίας κατάλαβαν ότι οι λαικοί αγώνες δεν καταστέλλονται από το φόβο, έκαναν αυτό που ξέρουν καλά: « χέρι που δε μπορώ να δαγκώσω, το γλύφω». Η άρχουσα τάξη της χώρας μας, ειδικά σ’αυτό, έχει εκπαιδευτεί πολύ καλά. Μάλιστα το ονομάζει «ρεαλισμό».
Αρα, αφού η αστική δημοκρατία δεν μπορεί να αρνηθεί τα κόμματα που αρνούνται το σύστημά της, τα ενσωματώνει. Με δύο τρόπους: τον καλό: χρηματοδότηση της λειτουργίας τους και κάποια ψίχουλα στα μέσα ενημέρωσης. Κρατάει όμως για τον εαυτό της αυτά που λέμε ΜΜΕ. Και δεν κάνει λάθος. Το όπλο της είναι απολύτως αποτελεσματικό.
Ταυτοχρόνως ξέρει ότι με το πέρασμα του χρόνου, και τη μονιμοποίηση μηχανισμών και στα κόμματα της αριστεράς , μηχανισμών απαραίτητων για τη λειτουργία τους: στελέχη, υπάλ/λοι, βουλευτές δημιουργείται και σ’αυτό το χώρο ένα είδος γραφειοκρατίας.
Αν κοιτάξουμε όμως τον εαυτό μας είτε πρόκειται για τα κόμματα, είτε πρόκειται για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις η εικόνα είναι θολή. Πως περνάει μια μέρα, ένα μήνας, ένας χρόνος στη ζωή του αριστερού στελέχους? Καταγγέλει τα μέτρα που οι άλλοι ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ, ενημερώνει για τους νόμους που οι άλλοι ΨΗΦΙΣΑΝ, ακούει από τις ομάδες των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ της πολιτικής που οι άλλοι ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΑΞΗ, ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ τις θέσεις του κόμματός του. Και όλα αυτά γίνονται με σκοπό την ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ. Σωστά. Ολα αυτά είναι απαραίτητα. Αλλά,
Σύντροφοι μου, αυτό που κάποτε φαινόταν ακατόρθωτο, σήμερα το έχουμε μπροστά μας:
Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού πιστεύει στη δημόσια υγεία, στη δημόσια παιδεία, στην κοινωνική ασφάλιση, στο δικαίωμα της δουλειάς, στο δικαίωμα της πρώτης κατοικίας.
Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αμφισβητεί το ρόλο των αμερικανών ως κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο. Είναι σφόδρα αντίθετη στην ιδέα του πολέμου και πολλά- πολλά άλλα, σημαντικά γι΄αυτό που λέμε «επίπεδο συνείδησης».
Τι δεν βλέπει ο ελληνικός λαός? Δεν βλέπει ποιός μπορεί να κάνει ΠΡΑΞΗ μια άλλη πολιτική. Και γι αυτό στις εκλογές κάνει τους συμβιβασμούς του: το μικρότερο κακό, όχι γενικά, αλλά για τον ίδιο και την οικογένεια του.
Εμείς, η ανανεωτική και γι αυτό, επαναστατική αριστερά, τι το κάνουμε αυτό το επίπεδο συνείδησης του ελληνικού λαού?
Να ποιό είναι το θέμα του συνεδρίου μας σύντροφοι.
Φλώρα Νικολιδάκη (μέλος της ΠΚ του ΣΥΝ Πετραλώνων και Θησείου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου